Λίμνη Ιωαννίνων, (Παμβώτιδα)

 

Τελικά Τι Έγινε Μετά την Επανάσταση στην Ελλάδα;

 

Τι συνέβη στην Ελλάδα μετά την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού;

Άλλο απελευθέρωση από τους Τούρκους, και άλλο δημοκρατία

Πώς οι ξένες δυνάμεις διατήρησαν τον άμεσο έλεγχό τους επί της χώρας μας

Η ξενοκίνητη Μεταπολίτευση

Η ορθόδοξη πρόταση

Η πίστη δεν είναι κάποια αόριστη και αφηρημένη θεωρία, μια ωραία ιδεολογία και μια συμφέρουσα θρησκευτική άποψη. Η ορθόδοξη πίστη είναι βίωμα, ήθος, τρόπος ζωής και υπάρξεως.

Πίστη σημαίνει η ζωή του Χριστού να γίνει ζωή μου. Θα καταθέσω τη σκέψη μου ως ένας απλός πιστός, ένας ταπεινός μοναχός, ένας ειλικρινής άνθρωπος.

Η σύνδεση με τον Χριστό μας οδηγεί σε όλη την αλήθεια. Ο μεγάλος Θεός γίνεται μικρός, προσφιλής και οικείος, για να χωρέσει στον νου και στην καρδιά μας. Ο άνθρωπος από άτομο γίνεται πρόσωπο αγαπώντας ανιδιοτελώς και θυσιαστικώς. Η ηθική ζωή συνίσταται στην ελεύθερη τήρηση των ευαγγελικών αρετών.

Στην αγαθοεργία και την παθοκτονία. Κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, έστω και αν παραστράτησε και αιχμαλωτίστηκε, διατηρεί τη μοναδικότητα και ιερότητα του «κατ’ εικόνα». Κάθε άνθρωπος με τη συνείδησή του έχει πνοή Θεού μέσα του και ως εκ τούτου είναι αξιότιμος αξιοσέβαστος και αξιοπρόσεκτος. Αξίζει τη συμπάθειά μας. Η τιμή και η αγάπη δεν θα πρέπει να ανήκει μόνο στους μεγάλους, τους κατέχοντες, τους νέους, τους ωραίους, τους ευφυείς και ηθικούς, αλλά και στους διανοητικώς και σωματικώς ανάπηρους, τους υπέργηρους, τους ανήμπορους και τους άσημους φτωχούς.

Η ορθόδοξη πίστη κάνει τον άνθρωπο να μην απελπίζεται ποτέ. Μάλιστα τον οδηγεί στη δωρεά, στην ευεργεσία, στη φιλανθρωπία, στη συμπαράσταση και στην ανακούφιση. Βλέποντας ο πιστός στο πρόσωπο του άλλου τον Χριστό γίνεται πιο ανεκτικός, πιο επιεικής, πιο φιλικός, πιο συγκαταβατικός, πιο συγχωρητικός και υποχωρητικός. Η Ορθοδοξία δεν αντιμάχεται την επιστήμη. Τον επιστήμονα όμως τον θέλει σεμνό, ταπεινό, ήπιο και καλοκάγαθο. Δεν τον θέλει αυθάδη, αντάρτη, αυθαίρετο, ασεβή και αρνησίθεο. Όσους δεν πιστεύουν δεν θα πρέπει να τους βλέπουμε με την άκρη του ματιού μας βιαστικά. Κάποιον πόνο μεγάλο έχουν, κάποια αντίδραση, κάτι που δεν τους αφήνει να εκφραστούν εγκάρδια.

Η υπερηφάνεια θα πρέπει να είναι άγνωστη στον γνήσιο ορθόδοξο πιστό. Η υπερηφάνεια αύξησε τις ψυχικές διαταραχές, τα άγχη, τις θλίψεις, τις απογοητεύσεις, τις καχυποψίες, τις φαντασίες, τις απομονώσεις και τις ταραχές.

Έτσι ανικανοποίητος και ανισόρροπος ταλαιπωρείται ο ίδιος και ταλαιπωρεί και τους άλλους. Ο πιστός Χριστιανός έχει τη γλυκιά χαρά της ταπεινώσεως και ικανοποιείται παντού και πάντοτε. Ο ενστερνισμός της παραμελημένης αγίας ταπεινώσεως θα εξισορροπήσει και θα ανορθώσει τον πεσμένο άνθρωπο.

Θα πρέπει η ορθόδοξη πίστη να μεταποιηθεί και εκσυγχρονιστεί για να ικανοποιήσει τους σύγχρονους ανθρώπους; Πιστεύουμε ακράδαντα όχι. Ο Χριστός επανερχόμενος στον κόσμο θα έλεγε τα ίδια πράγματα. Η καρδιά του ανθρώπου πάντα ζητά την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια καλούμαστε να προσφέρουμε με περισσή αγάπη. Οι εκπτώσεις εδώ δεν ωφελούν, όπως και τα δυσβάστακτα φορτία. Δεν θα αυξήσουμε τους ακόλουθούς μας με το να τους χαϊδεύουμε τα αυτιά.

Σκοπός μας δεν είναι να δημιουργήσουμε οπαδούς που θα μας χειροκροτούν και επιδοκιμάζουν. Το κυρίως ζητούμενο είναι η αγιότητα. Η αγιότητα θα σώσει τον κόσμο. Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει να γεννά και σήμερα αγίους.

Καλούμαστε, αγαπητοί μου, να βιώσουμε, να δοξάσουμε και να εμπνεύσουμε την αγιότητα. Η απόκτηση της αγιότητας δεν είναι προς αύξηση των μετοχών μας προς την επαινοθηρία, αλλά από μεγάλη αγάπη προς τον Θεό και προς τη δόξα του. Από φιλότιμο και αγώνα για μια ζωή ενάρετη, ευχάριστη, ησύχια και ελεύθερη. Πηγή του αγιασμού είναι ο Πανάγαθος Θεός, που αποτελεί τη μοναδική αυτοαγιότητα.

Μόνο με τη Χάρη του Θεού μπορούμε να φθάσουμε στην αγιότητα. Η ανεξαρτητοποιημένη αυτοθέωση είναι άγνωστη στην ορθόδοξη πνευματική ζωή.

Όπως και άλλοτε έχουμε πει ο κύριος λόγος της υπάρξέώς μας είναι η συνάντηση με τον Θεό. Η πορεία μας προς τον αγιασμό δεν είναι μία καθαρά ιδιωτική υπόθεση.

Υπάρχει μέσα στο σώμα της Εκκλησίας και στην ορθόδοξη παράδοση. Επηρεάζει η κίνησή μας αυτή και τους γύρω μας, τους οποίους βοηθάμε καλύτερα με το παράδειγμα. Γινόμαστε τότε πιο συγκαταβατικοί, πιο συνεννοήσιμοι, πιο ευχάριστοι. Η αλήθεια να ομολογείται άφοβα πάντοτε, αλλά χαμηλόφωνα, τεκμηριωμένα, ήπια.

Η ορθόδοξη πίστη μας οδηγεί στην προσευχή για τους άλλους, στο να δίνουμε παρά να παίρνουμε, να χαιρόμαστε στη χαρά του άλλου, να λυπούμαστε στη λύπη του, να σκεπτόμαστε τον αιώνιο προορισμό μας, να μάθουμε να υπομένουμε, να ελπίζουμε, να εγκρατευόμαστε και να χαιρόμαστε την απλότητα και τη λιτότητα.

Μακαριστός  Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Να και  μια όμορφη ταινία για την υπερηφάνεια και την ταπείνωση, την υπερηφάνεια την κρυμμένη μέσα στη θρησκευτική πίστη και την κρυμμένη αγιότητα, που την αγνοεί ακόμη και ο ίδιος ο ταπεινός άγιος, που μπορεί να ζει δίπλα μου...

Η ιστορία είναι γνωστή (όχι σε όλους ασφαλώς) από την παράδοση & τη λογοτεχνία και μεταφέρεται εδώ σε σύγχρονο πλαίσιο.

Στα σοκάκια των Καρυών.

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες του 1942

ΣΟΚΑΡΕΙ Η ΚΟΡΗ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΥ: «ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗ» – Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

 Η Μαρία Θεοφίλου, κόρη του κτηνοτρόφου Κώστα Θεοφύλου, μιλά στην «Ελεύθερη Πένα» για τη θανάτωση ολόκληρου του κοπαδιού της οικογένειας, περισσότερων από 500 ζώων, στο πλαίσιο υγειονομικής απόφασης.Μια συγκλονιστική μαρτυρία για τον πόνο, την απώλεια και τα αναπάντητα ερωτήματα που άφησε πίσω της η διαδικασία: η ψυχολογική κατάρρευση της οικογένειας, οι συνθήκες της θανάτωσης, η σπάνια φυλή που χάθηκε και η επόμενη μέρα για την ελληνική κτηνοτροφία.  

Η συνέντευξη φωτίζει μια υπόθεση που προκάλεσε έντονο προβληματισμό και δημόσια συζήτηση, αναδεικνύοντας τον ανθρώπινο παράγοντα πίσω από τις αποφάσεις.

Το Ελληνορθόδοξο χωρίο Γαβριήλ στην επαρχία Ακάρ του Βορείου Λιβάνου

Το χωριό Γαβριήλ

Αφού διέσχισε το σύμπαν από το ένα άκρο στο άλλο κι αφού τελείωσε τη θεία αποστολή του, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, της Συλλήψεως του ευλογημένου καρπού στην κοιλίας της ...

Αφού ήρθε σε επαφή με την ανθρωπότητα και είδε ότι το ανθρώπινο είδος που δημιουργήθηκε κατ' εικόνα Θεού είναι ευγενικό, φιλόξενο, φιλικό και κοινωνικό ...

Αφού θαύμασε το έργο του Δημιουργού σε αυτό το σύμπαν, τους ευγενής γαλαξίες, τ' άστρα και πλανήτες και πάνω απ' όλα την ομορφιά της γης μας, και δεν πεθυμούσε να μας αφήσει, αλλά μάλλον να βρει ανάπαυση, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ επέλεξε ένα μέρος που δεν είναι μακριά από τη Ναζαρέτ, ένα μέρος που τον παρέσυρε από την υπέροχη ομορφιά του, μια γωνιά του βορείου Λιβάνου, κοντά στους κέδρους, ένα γραφικό χωριό που κόβει την ανάσα από τη γοητεία του, που βρίσκεται στις πλαγιές του βουνού σε υψόμετρο πεντακοσίων μέτρων από τη θάλασσα, που σμίγει με τη γύρω περιοχή αυτού του παράδεισου. Του έδωσε το όνομά του- Γαβριήλ.

Εδώ είναι ένας ανοιχτός χώρος απαράμιλλης πρασινάδας, με δάση από πεύκα, ένα χωριό που λούζεται στον ήλιο, ένα χωριό που λάμπει μέσα στον καθαρό αέρα, χωρίς ρύπανση, με καλοσυνάτους ανθρώπους, με τρομερή ηρεμία, που η μόνη του φωνή είναι η σιωπή του.

Το νερό αναβλύζει από όλες τις πλευρές του χωριού, αλλά για να βρει κάποια από τις πηγές του, πρέπει κανείς να ακολουθήσει ένα μακρύ, ελισσόμενο, στενό και σκιερό μονοπάτι, το δρόμο των ονείρων του Παραδείσου. Λοιπόν, σ' αυτό το μέρος κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν είναι σε αυτόν τον κόσμο ή σε κάποιο πλανήτη με το μικρό πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Είναι σαν το Ρετίρο, το πάρκο στη Μαδρίτη, μια μνήμη του Νεσατέλ, ένα παιχνίδι της φωτοσκίασης, μια παράσταση με κιαρόσκουρο, μια λωρίδα από πρασινάδα, του εναλλασσόμενου φωτός και της σκιάς, που ανοίγει προς τα έξω σε μια περιοχή όπου το νερό εκτοξεύεται από την πηγή του, την «Ελ Χαλζούμ», του σαλιγκαριού με τα δύο κέρατα.

Η Ελληνορθόδοξη εκκλησία της Παναγίας, Γαβριήλ

Το χωριό Γαβριήλ απέχει δέκα χιλιόμετρα από την Άπλα, τον κύριο δήμο της περιοχής. Το χωριό του αγγέλου έχει γύρω στους τρεις χιλιάδες κατοίκους, που ανήκουν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Στο χωριό υπάρχουν πολλές εκκλησίες, μεταξύ των οποίων και αυτή που είναι αφιερωμένη στην Παναγία, καθώς και αυτή στον Προφήτη Ηλία. Τα σχολεία είναι αρκετά μοντέρνα, αλλά μπορούμε κάλλιστα να σταματήσουμε στην Εκκλησία της Παναγίας, μια τοξωτή κατασκευή η οποία χρονολογείται δώδεκα αιώνες πίσω ή και περισσότερο. Πρόκειται για ένα πραγματικό φρούριο με τείχη πάχους δύο μέτρων, αφήνοντας στενά παράθυρα που δίνουν λίγο φως στο εσωτερικό. Μέσα στην εκκλησία υπάρχει ένα υπέροχο τέμπλο που φέρει ένα μεγάλο αριθμό βυζαντινών εικόνων που εκπροσωπούν τους μεγάλους αγίους, τους αποστόλους, τις αγίες παρθένες και τους μάρτυρες. Η κολυμβήθρα της εκκλησίας είναι συμπαγές και βρίσκεται στα αριστερά της εισόδου. Είναι μια ψηλή πέτρινη στήλη με ένα κύπελλο στην κορυφή.

Είναι ευχάριστο να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το χριστιανικό κέντρο έχει επιζήσει δια μέσου των αιώνων μέχρι τις μέρες μας, και παρέμεινε όπως πάντα φιλόξενο και γεμάτο δραστηριότητα. Τόσοι πολλοί κατακτητές και αυτοκρατορίες έχουν περάσει από εδώ. Ένα επιβλητικό φρούριο υψώθηκε στην περιοχή και πολλές φορές πάρθηκε, το Κάστρο της Ακάρ, που σήμερα το μόνο που απομένει από αυτό είναι ένας σωρός από ερείπια, ενώ στα πόδια του, το χωριό εξακολουθεί να ζει μέσα σε ελαιώνες και μέσα στο καταπράσινο, με τη μουσική του τρεχούμενου νερού από όλες τις πλευρές του. Το Γαβριήλ είναι ένα πολύ αρχαίο όνομα, Γκάμπερ-Ιλ, η ισχύς και η δύναμη του Θεού, του οποίου η ήσυχη ισχύς γίνεται αισθητή στη αντοχή της γενναιόδωρης φύσης. Ένα αιωνόβιο κυπαρίσσι που σαν φύλακας στέκεται στα αριστερά της εισόδου. Η παλιά πόρτα παραμένει, αλλά λόγω της πρόσφατης αποκατάστασης του μπροστινού τοίχου μια άλλη πόρτα, αυτή τη φορά από αλουμίνιο, έχει προστεθεί για να παρέχει προστασία.

Ένα καμπαναριό υψώνεται πάνω από τις ταράτσες, ντυμένο με ένα σταυρό, και από εδώ κάποιος μπορεί να απολαύσει μια υπέροχη πανοραμική θέα με το καταπράσινο τοπίο και τις κόκκινες σκεπές των σπιτιών, που στο σύνολό τους δίνουν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα. Ο επισκέπτης στο χωριό Γαβριήλ είναι σαν να επισκέπτεται τον Παράδεισο τον ίδιο.

Ιωσήφ Ματάρ

Χειμώνας στο χωριό Γαβριήλ

Η Ελληνορθόδοξη Μονή Προφήτη Ηλία στο Γαβριήλ

Λαχανικά και φρούτα αντί για ασπιρίνη

Αλλη μία έρευνα επιβεβαιώνει τις ευεργετικές ιδιότητες λαχανικών και φρούτων στον ανθρώπινο οργανισμό.
Η νέα έρευνα δείχνει ότι η κατανάλωσή τους προστατεύει από τον καρκίνο και τις καρδιοπάθειες. Σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ, διατροφή πλούσια σε λαχανικά και φρούτα ισοδυναμεί με μια μικρή δόση ασπιρίνης ημερησίως, η κατανάλωση της οποίας έχει αποδειχθεί σε διάφορες έρευνες ότι έχει εξαιρετικά θετική επίδραση στην υγεία του ανθρώπου.

Τα λαχανικά και τα φρούτα διαθέτουν εκτός των άλλων σαλικυλικά, αντιφλεγμονώδεις ουσίες που αποτελούν και τα βασικά συστατικά της αντιφλεγμονώδους δράσης της ασπιρίνης. Σε προηγούμενες έρευνες είχε διαπιστωθεί ότι οι φυτοφάγοι έχουν μειωμένα ποσοστά ανάπτυξης καρκίνων διαθέτοντας αυξημένα επίπεδα σαλικυλικών. Σύμφωνα όμως με τους ερευνητές, για να μπορέσει ο άνθρωπος να εκμεταλλευθεί αυτές τις ευεργετικές ουσίες, θα πρέπει τα λαχανικά και τα φρούτα που θα καταναλώνει να είναι προϊόντα βιολογικής καλλιέργειας.

Οι συμβατικές μέθοδοι καλλιέργειας στις οποίες γίνεται χρήση φυτοφαρμάκων περιορίζουν σημαντικά τα επίπεδα των σαλικυλικών.

Στην έρευνα αναφέρεται επίσης ότι τα συγκεκριμένα συστατικά που υπάρχουν στα φρούτα και στα λαχανικά έχουν αποτελεσματικότερη δράση απέναντι στον καρκίνο απ΄ ό,τι οι διάφορες αντιοξειδωτικές ουσίες που βρίσκονται σε πολλά είδη τροφών, οι οποίες αποτελούν τα τελευταία χρόνια μόνιμο αντικείμενο έρευνας και προτείνονται συνεχώς ως ασπίδα απέναντι στον καρκίνο.

Στην αγκαλιά του Ναι!.

Το πρώτο πράγμα

που απαιτεί η ομορφιά,

είναι το μοίρασμα.

Σ'άκουσα

μακρυά απο το θόρυβο

μέσα στην απουσία

το άρωμα του χρόνου αναπνέω

Ο αγέρας σηκώνει

απαλές επιθυμίες

Σκορπίζει

αποσταμένες αναπνοές

Φύλλα από δέντρα

Μύχια ψυχών

Και το διάστημα

φροντίζει

Να είναι όλα απέριτ τα

Να φαίνεται διπλή

η ακινησία,

Της σιωπής.

aeriko

-Τί εννοεί ο Σταύρος όταν μιλάει για κατάρρευση του κοινοβουλευτισμού ;

  

Δείτε : Σταύρος Καλεντερίδης: Ένα είναι το πρόβλημα της χώρας μας - το πολίτευμά της!  εδω

Άγιον Όρος _Το θαύμα του Αγίου Νικολάου με τα ψάρια της πανηγύρεως στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου!

 

Ο ηγούμενος της Ι. Μονής Γρηγορίου Συμεών είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην προστασία του Αγίου Νικολάου. Πίστευε πως ο άγιος φροντίζει για τις ανάγκες της μονής περισσότερο από κάθε άλλον.

Κάποτε ζύγωνε η 6η Δεκεμβρίου και όλοι οι πατέρες βρίσκονταν σε συναγερμό. Με τη βοήθεια του Θεού όλες οι προετοιμασίες της πανηγύρεως πήγαν καλά. Μόνον οι μάγειροι ήταν ανήσυχοι, γιατί ακόμη δεν μπόρεσαν να προμηθευθούν ψάρια.

Το απόγευμα της παραμονής πλησιάζουν τον ηγούμενο.

-Γέροντα, του λένε, μήπως πρέπει να μαγειρέψουμε μπακαλιάρο; Αν είναι, να τον βάλουμε από τώρα στο νερό να ξαρμυρίση.

-Όχι! όχι! Μην το σκέπεσθε αυτό. Θα έχουμε φρέσκα ψάρια. Ο Άγιος Νικόλαος θα φροντίση.

Άρχισε στο μεταξύ η αγρυπνία . Απόδειπνο, εσπερινός, αρτοκλασία, εξάψαλμος, καθίσματα, το ένα διαδέχονταν το άλλο. Ανήσυχοι οι μάγειροι βρίσκουν πάλι τον ηγούμενο.

-Τώρα πια, γέροντα, ούτε μπακαλιάρο μπορούμε να έχουμε. Να βάλουμε φασόλια;

-Όχι! όχι! Θα έρθουν ψάρια.

Ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Μα πώς θα έρθουν τα ψάρια; Και πότε θα έρθουν; Νά, τώρα ο όρθρος έφτασε στη μέση! Πού τη στήριζε αυτή τη βεβαιότητα ο ηγούμενος;

Αυτά σκέπτονταν και ανησυχούσαν, ενώ ο χορός άρχισε να ψάλλη τους αίνους. Τότε κάποιες χαρούμενες φωνές ακούστηκαν στην αυλή. Ήταν ο αρσανάρης. Ασθμαίνοντας και συγκινημένος φώναζε:

-Πατέρες, κατεβήτε! Πάρτε καλάθια και κατεβήτε! Ο άγιος έκανε μεγάλο θαύμα!

Τί είχε συμβή; Ένα ορμητικό κύμα έφερε και έριξε πάνω στην παραλία πολυάριθμους ροφούς, εκλεκτούς και μεγάλους! Δώρο θεόσταλτο. Ολοζώντανο θαύμα του αγίου. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι. Και πιο πολύ οι μάγειροι, οι οποίοι δεν ήξεραν τί να πρωτοθαυμάσουν: Τη θαυματουργία του Αγίου Νικολάου ή την ακλόνητη πίστη του ηγούμενου;

Σε καμμιά άλλη εορτή δεν είχαν παρατεθή στην τράπεζα τόσο φρέσκα και νόστιμα ψάρια. Η πνευματική και η υλική ευλογία του αγίου σκορπίστηκε αυτή τη φορά πλουσιοπάροχα.

Γέρον Αθανάσιος Γρηγοριάτης _Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.198-200

Tέσσερις τάσεις στην θεολογία και ζωή της Εκκλησίας και το ησυχαστικό βίωμα της ορθοδοξίας

 

Πρώτη, αυτή των ευσεβιστών, ηθικιστών.
Οι άνθρωποι αυτοί που υπήρχαν πάντοτε σε όλες τις εποχές δίνουν βαρύτητα στον τύπο, έχουν μία εξωτερικά ηθική ζωή, αλλά δεν γνωρίζουν ουσιαστικά τί σημαίνει καθαρότητα της καρδίας. Μένουν στον τύπο και δεν εισχωρούν στην ουσία. Νομίζουν ότι η θέωση του ανθρώπου είναι ένα ηθικό γεγονός και όχι μία οντολογική κατάσταση, πραγματική μετοχή του ανθρώπου στις άκτιστες ενέργειες του Θεού.

Στην δεύτερη τάση κατατάσσονται αυτοί που εκφράζουν την λεγόμενη αισθητική θεολογία. Είναι άνθρωποι με υψηλή διανόηση και κουλτούρα· άνθρωποι της τέχνης, της ποίησης, της μουσικής. Θέλουν να συνδέσουν την θεολογία με την τέχνη, ώστε η θεολογία να γίνει η θεραπαινίδα της τέχνης. Δηλαδή η θεολογία της Εκκλησίας μας να γίνει ποιητική, συγγραφική και μουσική. Ας τονίσουμε όμως ότι η Ορθοδοξία και συνεπώς η θεολογία δεν είναι τέχνη και πολιτισμός, αλλά παράγει τέχνη και πολιτισμό. Η οποιαδήποτε τέχνη και η ίδια η ζωή μας πρέπει να συνδέεται με την Εκκλησία και από εκεί να παίρνει «τό ύδωρ το ζών»

Τρίτη τάση είναι αυτή των παραδοσιαρχικών. Αυτοί επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στον τύπο της Πατερικής παραδόσεως, αλλοιώνουν όμως την ίδια παράδοση στην πράξη. Δεν καταλαβαίνουν την Παράδοση ως οργανική και δυναμική συνέχεια της Εκκλησίας. Ταυτίζουν τον εαυτό τους με το ένδοξο παρελθόν της Παραδόσεως, δεν ζούν όμως αυτήν την Παράδοση. Είναι αυτοί που είναι γνώστες της ορθοδόξου θεολογίας, δεν την εφαρμόζουν όμως στην ζωή τους. Ομιλούν μέν συνέχεια για επιστροφή στις παραδόσεις και τους Πατέρες, δεν έχουν όμως βιώσει την θεία Χάρη, που είχε σκηνώσει στους Πατέρες και τους ενέπνεε σε κάθε λόγο και δραστηριότητά τους. Έτσι αποδεικνύονται κίβδηλοι, ή όπως θα έλεγε ο απόστολος Παύλος «κύμβαλα αλλαλάζοντα»

Στην τέταρτη τάση κατατάσσονται αυτοί που ομιλούν για παροντική θεολογία. Μετατοπίζουν το κέντρο βάρους από την θεολογία στην ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία. Αυτοί πρεσβεύουν το τέλος της Πατερικής θεολογίας, και προσπαθούν να ομιλήσουν με νέα θεολογία για τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας, τα οποία νομίζουν ότι δεν μπορεί να τα επιλύσει η Πατερική θεολογία. Θεωρούν ότι ο λόγος της Εκκλησίας είναι κλειστός, στατικός και δεν πιστεύουν ότι αυτό που τροφοδοτεί την Εκκλησία είναι τα έσχατα· ότι μόνο με το πρίσμα της εσχατολογίας έχει νόημα και η ιστορία του κόσμου.

Παράλληλα όμως παρατηρείται σε πολλούς τα τελευταία χρόνια μία βαθύτερη γνώση της Πατερικής παραδόσεως, και προπάντων του ησυχασμού ως αυθεντικού, πρακτικού βιώματος. Το βίωμα αυτό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή του Ευαγγελίου στην εποχή μας, η βίωση της θείας Χάριτος, που εξασφαλίζει στον άνθρωπο την καρποφόρα ένταξή του στο Σώμα της Εκκλησίας με πληρότητα αληθινής ζωής και αναφαίρετης χαράς κατά την κοινωνία του με τα άλλα πρόσωπα. Τότε ο άνθρωπος γίνεται εκκλησιολογική και ευχαριστιακή υπόσταση, αληθινό πρόσωπο κατ'; εικόνα του απολύτου και αιωνίου προσώπου του Χριστού.

Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι όσοι ανήκουν στις τέσσερις κατηγορίες που αναφέραμε έχουν μία διανοητική σχέση με τον Θεό, επαναπαύονται σε αυτήν και νομίζουν ότι γνωρίζουν τον Θεό. Δεν έχουν όμως επιτύχει την κοινωνία με τον Θεό, που σχετίζεται με την όλη τους ύπαρξη και κυρίως με την νοερά ενέργεια στην καρδιά τους, αλλά ούτε την ουσιαστική κοινωνία με τον συνάνθρωπο. Οι άγιοι Κολλυβάδες Πατέρες μας τόνιζαν ότι το πνευματικό κέντρο του ανθρωπίνου προσώπου είναι η καρδία και όχι ο εγκέφαλος. Εκεί διαδραματίζονται όλα τα μυστήρια του αοράτου πολέμου, της αναγεννήσεώς μας, της ενοικήσεως της θείας Χάριτος. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι η καρδία του ανθρώπου είναι κέντρο φυσικό, παραφυσικό και υπερφυσικό. Ο ίδιος ο Χριστός μας αποκαλύπτει ότι η βασιλεία του Θεού «εντός ημών εστιν». Οι Κολλυβάδες επέμεναν στην συχνή θεία Κοινωνία, γιατί γνώριζαν ότι στο ευχαριστιακό Σώμα του Χριστού ενώνεται αρρήτως και αδιαιρέτως η θεία με την ανθρώπινη φύση, βιώνεται το ομοούσιο της ανθρωπότητος, τελεσιουργείται το μυστήριο της θεώσεως.

Οι άνθρωποι που ζούν και προσφέρουν μία φαλκιδευμένη, νοθευμένη Ορθοδοξία, πρέπει να εναρμονισθούν με την ζωογόνο Πατερική παράδοση, που είναι αυτή των Κολλυβάδων του 18ου αιώνα, των Ησυχαστών του 14ου αιώνα, των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Οι Κολλυβάδες γίνονται έτσι και σήμερα πνευματικοί οδηγοί μας για την σωστή συνέχιση της πορείας μας μέσα στην αυθεντική Πατερική παράδοση.

Το πνεύμα των Πατέρων παραμένει πάντοτε το ίδιο. Ανάλογα όμως τις κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές συνθήκες κάθε εποχής οι Πατέρες βιώνοντας την θεία Χάρη, την κοινωνία με τον προσωπικό Θεό διατυπώνουν και τις θέσεις τους κατά τον διάλογο με τα φιλοσοφικά, θρησκευτικά και κοινωνικά ρεύματα της εποχής τους. Η διατύπωση των δογμάτων και η ερμηνεία της οδού της μετανοίας διαμορφώνεται κάθε φορά με σύγχρονη και δυναμική ορολογία δίχως να αλλοιώνεται η ουσία του Ευαγγελικού κηρύγματος, που πάντοτε ήταν, «μετανοείτε, ήγγικε η βασιλεία των ουρανών».

Καίγεται η Γαλλία! Αγρότες και κτηνοτρόφοι επαναστατούν ενάντια στη θανάτωση των κοπαδιών και στην διατροφή με συνθετικό κρέας και έντομα - Καταστάσεις χάους που οδηγούν σε εμφύλιο

Ο Μέλιος μέσα σ’ ένα λεπτό μεγάλωσε κατά δέκα χρόνια.

 

Προχώρησε με σφιγμένα δόντια κατά την έδρα.

Ήταν βουρκωμένος, μα κάτι τον πύρωνε

και τον γιγάντωνε.

Προχώρησε αποφασιστικά και στάθηκε μπροστά στο γυμνασιάρχη,. πρόσωπο με πρόσωπο.

-Κι άλλοτε, κύριε γυμνασιάρχα, μου κλείσατε

το δρόμο και λυπάμαι

που δε μ’ αφήνετε να το ξεχάσω.

Ξέρω ότι μισείτε τη φτώχεια.

Ότι περιφρονείτε την κακοτυχιά των άλλων,

ότι αποστρέφεστε την ορφάνια.

Ξέρω ότι τα γράμματα τα πουλάτε μόνο

σε κείνους, που τα πληρώνουν ακριβά.

Μα — σας ρωτώ — ξέρετε κανέναν, που να τα ‘χει πληρώσει ακριβότερα από μένα;

Ορίστε τα «βιβλία» μου, κύριε γυμνασιάρχα.

Τα καταθέτω στην έδρα.

Είναι όλα κι όλα αυτό το τετράδιο.

Σας το αφιερώνω.

Για να σάς θυμίζει ένα άρρωστο, άστεγο

και καταδιωγμένο παιδί, και την απάνθρωπη στάση που του δείξατε.

Χαίρετε!

Μενέλαος Λουντέμης, Από την συλλογή: *Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα* (απόσπασμα)

ΚΟΥΙΖ - Απαιτητικών Λέξεων

  

ΕΔΩ

«ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.!»

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλει πρόστιμο 120 εκατ. ευρώ στο X και προκαλεί διεθνή αντιπαράθεση. Ο Florian Philippot μιλά για «βίαιη επίθεση στην ελευθερία του λόγου», ενώ ο Έλον Μασκ κλιμακώνει τη ρητορική του κατά των Βρυξελλών. Στο βίντεο παρουσιάζονται οι αντιδράσεις από ΗΠΑ, Ρωσία και Ουγγαρία, αλλά και το νέο κύμα συζήτησης γύρω από την εθνική κυριαρχία και τον ρόλο της ΕΕ.

Ζαπορίζιε Λουκάς: Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων είναι το κέντρο που μπορεί να ενώσει την Ορθοδοξία

 

Ο Μητροπολίτης Λουκάς στο διεθνές φόρουμ στο Βελιγράδι υπέδειξε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων ως πιθανό κέντρο υπέρβασης των διαιρέσεων μεταξύ των Ορθοδόξων.

Στις 11 Δεκεμβρίου 2025 στο Βελιγράδι πραγματοποιήθηκε διεθνές συνέδριο με τίτλο «Η Σταύρωση της Ορθοδοξίας στον 21ο αιώνα: πνευματικοί πόλεμοι, οικουμενική επίθεση και παγκόσμια πολιτική», αφιερωμένο στις σύγχρονες προκλήσεις για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Για το γεγονός αναφέρει το γραφείο τύπου της Επισκοπής Ζαπορόζιε της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Κύριο γεγονός του φόρουμ ήταν η ομιλία του Μητροπολίτη Ζαπορόζιε και Μελιτόπολης Λουκά, ο οποίος παρουσίασε έκθεση για την επίδραση των οικουμενικών πρωτοβουλιών και των γεωπολιτικών διαδικασιών στην κανονική δομή της Ορθοδοξίας. Σύμφωνα με τον ιεράρχη, ο θρησκευτικός τομέας χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και ιδεολογικής πίεσης.

Ιδιαίτερη προσοχή στην ομιλία του ο Μητροπολίτης Λουκάς έδωσε στο ζήτημα της διαορθόδοξης ενότητας. «Υπό συνθήκες βαθιών διαιρέσεων και υπονόμευσης της συνοδικής αρχής, είναι απαραίτητο ένα πνευματικό κέντρο που δεν εμπλέκεται σε γεωπολιτικά παιχνίδια και διατηρεί την πίστη στην κανονική Παράδοση», σημείωσε ο αρχιερέας.

Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Λουκά, ένα τέτοιο ενωτικό κέντρο σήμερα μπορεί να είναι η Εκκλησία των Ιεροσολύμων. «Ακριβώς το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως Μητέρα Εκκλησία, συνδεδεμένη με τους τόπους της επίγειας ζωής του Σωτήρα, ιστορικά καλείται να υπηρετεί την υπόθεση της ενότητας και της ειρήνης μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών», υπογράμμισε.

Ο ιεράρχης σημείωσε επίσης ότι η Εκκλησία των Ιεροσολύμων τα τελευταία χρόνια έχει δείξει την επιθυμία να διατηρήσει τον διαορθόδοξο διάλογο και την ευχαριστιακή κοινωνία, συμπεριλαμβανομένου του να λειτουργεί ως πλατφόρμα για αδελφικές συναντήσεις και συζήτηση καυτών ζητημάτων χωρίς εξωτερική πίεση.

Οι συμμετέχοντες στο συνέδριο υποστήριξαν την ανάγκη ανάπτυξης κοινής στρατηγικής για την προστασία της πνευματικής και κανονικής ακεραιότητας της Ορθοδοξίας, υπογραμμίζοντας τη σημασία της ενίσχυσης της διαεκκλησιαστικής συνεργασίας και της αντίστασης στις προσπάθειες πολιτικοποίησης της εκκλησιαστικής ζωής.

πηγή

TOMASO GIOVANNI ALBINONI [1671-1751]

Άγιος Σωφρόνιος_Η παρθενία του πνεύματος θεραπεύει και την τεθραυσμένη παρθενία του σώματος.

- Ο αββάς Ζωσιμάς που είχε και παρθενία σώματος και παρθενία πνεύματος υποκλίθηκε μπροστά στην οσία Μαρία την Αιγυπτία, που ήταν από μικρή πόρνη. Όμως, η πνευματική παρθενία, την οποία απέκτησε η οσία Μαρία η Αιγυπτία την θεράπευσε ολοκληρωτικά.

- Μεγαλύτερη αξία έχει η πνευματική παρθενία. Πνευματική παρθενία είναι η τήρηση των εντολών του Χριστού, όταν ο νους του ανθρώπου κολλήση στον Θεό με την προσευχή. Αυτήν την πνευματική παρθενία μπορούν να αποκτήσουν όλοι, και έγγαμοι και άγαμοι. 

Οι μοναχοί που δεν έχουν πνευματική παρθενία είναι δυστυχισμένοι, γιατί ούτε γεννούν στον φυσικό τομέα, ούτε μεταβιβάζουν ύπαρξη στον Παράδεισο.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ»

Τα είπε έξω από τα δόντια! Αμερικανός γερουσιαστής υποστήριξε δημόσια πως ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει με το Ισλάμ

«Το Ισλάμ δεν αποτελεί φυλή, αλλά πολιτική ιδεολογία και αίρεση»

«Αν δεν ανακοπεί αυτή η ισλαμική κατάληψη, η χώρα κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα Ενωμένο Χαλιφάτο της Αμερικής».

  

Με αυτή τη φράση, ο γερουσιαστής Τόμι Τάμπερβιλ άνοιξε μια ομιλία που ήδη χαρακτηρίζεται από πολλούς ως μία από τις πιο αδιάλλακτες παρεμβάσεις στη σύγχρονη πολιτική ιστορία των ΗΠΑ.

Στο ίδιο πλαίσιο, υποστήριξε ότι «δεν πρόκειται για τυχαία εξέλιξη, αλλά για μέρος μιας παγκοσμιοποιητικής ατζέντας του λεγόμενου Βαθέως Κράτους, η οποία – κατά τον ίδιο – επιδιώκει την αποδόμηση της χώρας μέσω της μαζικής ισλαμικής μετανάστευσης».

Η ιδεολογική διάσταση της κριτικής

Ο γερουσιαστής προχώρησε ακόμη περισσότερο, διαχωρίζοντας ρητά τη θρησκεία από την πολιτική, δηλώνοντας ότι «το Ισλάμ δεν αποτελεί φυλή, αλλά πολιτική ιδεολογία και αίρεση». Η τοποθέτηση αυτή αποτέλεσε κεντρικό άξονα της επιχειρηματολογίας του, με στόχο να αποσαφηνίσει ότι η κριτική του δεν αφορά φυλετικά χαρακτηριστικά αλλά ιδεολογικές πρακτικές.

Καταγγελίες για βία και αποτυχίες πολιτικής

Στην ομιλία του, ο Τάμπερβιλ αναφέρθηκε εκτενώς στη βία των τζιχαντιστών, στις αποτυχίες της πολιτικής μαζικής μετανάστευσης, καθώς και σε δίκτυα απάτης με επίκεντρο τη Σομαλία, τα οποία λειτούργησαν ανενόχλητα με την ανοχή της πολιτικής ελίτ.

Υπενθύμισε ότι επί χρόνια όσοι προειδοποιούσαν για τέτοιους κινδύνους χαρακτηρίζονταν «ρατσιστές» ή «ισλαμοφοβικοί», παρά το γεγονός ότι, όπως είπε, τα σημάδια ήταν εμφανή.

Συγκεκριμένα περιστατικά και πολιτικές ευθύνες

Ο γερουσιαστής επικαλέστηκε πρόσφατο περιστατικό, σημειώνοντας ότι «ένας διαταραγμένος τζιχαντιστής πυροβόλησε δύο μέλη της Εθνοφρουράς σε απόσταση αναπνοής από τον Λευκό Οίκο». Παράλληλα, έκανε λόγο για το σομαλικό δίκτυο απάτης στη Μινεσότα, το οποίο αφαίρεσε δισεκατομμύρια δολάρια από τους φορολογούμενους, με τα χρήματα να καταλήγουν στο εξωτερικό.

Στο στόχαστρο μπήκαν και πολιτικοί παράγοντες, όπως ο Τιμ Βαλζ και η Ιλχάν Ομάρ, τους οποίους κατηγόρησε ότι «έκαναν τα στραβά μάτια» όσο τα φαινόμενα αυτά εξελίσσονταν.

Εθνική ασφάλεια και αξίες

Κατά τον Τάμπερβιλ, η μαζική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση έχει οδηγήσει σε άμεσες απειλές για την εθνική ασφάλεια, ακόμη και σε τοπικό επίπεδο. Υποστήριξε επίσης ότι η ισλαμική υπεροχή, όταν απορρίπτει την αφομοίωση και επιδιώκει την κυριαρχία, είναι ασύμβατη με τις αμερικανικές αξίες.

Ένα μήνυμα χωρίς περιστροφές

Το μήνυμα του γερουσιαστή συνοψίστηκε σε μια φράση: «Όσοι έρχονται για να παραβιάσουν τους νόμους μας, να εξαπατήσουν την κυβέρνησή μας ή να υπονομεύσουν τον τρόπο ζωής μας, δεν είναι ευπρόσδεκτοι».

Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, όπως υποστηρίζουν οι υποστηρικτές του, ένας εν ενεργεία γερουσιαστής κατονόμασε την απειλή χωρίς ευφημισμούς και ζήτησε άμεση δράση, προειδοποιώντας ότι διαφορετικά οι Ηνωμένες Πολιτείες κινδυνεύουν να ακολουθήσουν την πορεία της Ευρώπης: καταβεβλημένες, αποσταθεροποιημένες και σε διαρκή αγώνα για την πολιτιστική τους επιβίωση.

Ο Αμερικανός γερουσιαστής @SenTuberville συμφωνεί με τον ΓΓ του ΝΑΤΟ ότι ο Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έρχεται καλπάζοντας. Έχει όμως τελείως διαφορετική άποψη για το ποιος θα είναι ο εχθρός και το δηλώνει ξεκάθαρα: pic.twitter.com/xeSPmYCSOh

— olympiaGR (@olympiada) December 12, 2025

Μια φορά κι έναν καιρό δύο νέοι ήρθαν σε έναν άγιο γέροντα και τον ρώτησαν: «Πες μας, πάτερ, πώς να καταπολεμήσουμε σωστά τις κακές τάσεις και να εξαλείψουμε τις κακές συνήθειες;»

Σε αυτό, ο ερημίτης είπε σε έναν από τους νέους: «Βγάλε αυτό το βλαστάρι». Ο θάμνος ήταν μικροσκοπικός και ο νέος τον τράβηξε εύκολα, με το ένα χέρι.

Μετά από αυτό, ο γέροντας είπε ξανά: «Φίλε μου, τώρα ξερίζωσε αυτό το μικρό δέντρο». Ο νεαρός έκανε κι αυτό, αλλά με δυσκολία και προσπάθεια: ο θάμνος ήταν σημαντικά ψηλότερος και δυνατότερος από τον πρώτο.

Τότε ο γέροντας είπε για τρίτη φορά: «Τώρα προσπάθησε να ξεριζώσεις αυτό το δέντρο». Ο νεαρός αγκάλιασε τον κορμό του και προσπάθησε να υπακούσει, αλλά μάταια. Φώναξε τον αδελφό του και μαζί προσπάθησαν τουλάχιστον να τινάξουν το δέντρο, αλλά μάταια. Το δέντρο είχε βυθιστεί βαθιά στο έδαφος.

Τότε ο πρεσβύτερος είπε στους αδελφούς: «Παιδιά μου, οι κακές τάσεις και συνήθειες είναι σαν αυτά τα δέντρα. Αν δεν έχουν ριζώσει ακόμα βαθιά στις καρδιές μας, τότε μόνο μια ισχυρή θέληση είναι αρκετή για να τις καταστρέψει.

Αλλά από τη στιγμή που θα δυναμώσουν και θα ριζώσουν, είναι σχεδόν αδύνατο να τα αντιμετωπίσεις. Ξεριζώστε το κακό μέσα σας προτού εξελιχθεί σε κάτι μεγαλύτερο.

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΣ ΒΟΤΑΝΟΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΥ ΣΤΟ ΛΙΣΤΑΡΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Άφησε τη Θεσσαλονίκη και αποφάσισε πριν από 20 χρόνια να μετεγκατασταθεί σε ένα χωριό της Κρήτης, στο ορεινό χωριό Κουσές που απέχει 60 περ. χιλιόμετρα απ' το Ηράκλειο, μαζί με τη δασκάλα σύζυγό του και τα δυο τους παιδιά, για να ασχοληθεί με την παιδική του αγάπη, τα βότανα και τα μπαχαρικά, να τα καλλιεργήσει και να κάνει το χόμπυ του επάγγελμα.

 

Ο λόγος για τον Γιάννη Γιαννούτσο, τυπογράφο και άλλα πολλά, ο οποίος ξεκίνησε δειλά στην αρχή, με βιολογική και βιοδυναμική καλλιέργεια και σήμερα, όντας εγκαταστημένος στο χωριό Λίσταρος (δίπλα στο χωριό Κουσές), έχει φθάσει στο σημείο να κάνει εξαγωγές σε χώρες του εξωτερικού και κυρίως τη Γερμανία!

καυδιανά δίκρανα

 

(λατ. fauces Caudinae)

Η φράση είναι μνήμη μιας ταπεινωτικής ήττας των Ρωμαίων στο Καύδιο (λατ. Caudium), αρχ. ιταλική πόλη της Καμπανίας.

Εκεί το 321 π.Χ. οι Ρωμαίοι παγιδεύτηκαν σε μια στενωπό της Αππίας Οδού, περικυκλώθηκαν από τους Σαμνίτες και, ανήμποροι να αντιδράσουν, αναγκάστηκαν να παραδοθούν∙ η ταπείνωση ολοκληρώθηκε καθώς ο στρατός τους αναγκάστηκε να περάσει σκυφτός κάτω από έναν ξύλινο ζυγό.

Τρία δόρατα σε σχήμα Π — αρκετά για να σημαδέψουν αιώνες.

 

 

 

Από τότε η φράση «περνώ από καυδιανά δίκρανα» έμεινε με τη σημ. «υφίσταμαι μεγάλο εξευτελισμό, αναγκαζόμενος να δεχθώ ταπεινωτικούς όρους»

ΡΩΜΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑΣ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

 

Σαρακατσάνικος γάμος, τη δεκαετία του 1960, στη Ρωμιά Πρεβέζης. Η νύφη, καβάλα στο άλογο, είναι η Αρετή Πάσχου και δίπλα της ο ηλικιωμένος με την παραδοσιακή ενδυμασία είναι ο πατέρας της Τάκης Πάσχος. Ο γάμος είναι σαρακατσάνικος, καθώς στις αρχές του 20ου αιώνα, η Ρωμιά κατοικήθηκε κυρίως από σαρακατσάνικες οικογένειες, οι οποίες φτάσανε την περιοχή από το Ζαγόρι (κυρίως από το Τσεπέλοβο). Δεξιά στην φωτογραφία, διακρίνεται σε παιδική ηλικία ο τραγουδιστής παραδοσιακών τραγουδιών Δημήτρης Αχνούλας.

 

 

Φωτ. αρχείο: Θωμάς Πάσχος

ΝΗΣΤΕΙΑ: Η ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ Η ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ

 

π. Θωμά Βαμβίνη

Η νηστεία και ο πειρασμός

Νηστεύω σημαίνει δεν τρώω, δηλαδή εκουσίως πεινάω. Νηστεύοντας, λοιπόν, ορθοδόξως , οδηγούμε τον εαυτό μας σε μια οριακή κατάσταση, στην οποία αισθανόμαστε τις απαιτήσεις του σώματος, αλλά και την δύναμη της ψυχής να τις τιθασσεύη. Αυτήν την οριακή κατάσταση βρίσκει πρόσφορη ο πειράζων για να μας προσβάλλη με τους πιο ισχυρούς πειρασμούς του. Δεν έχει ισχύ επάνω στον αγωνιζόμενο με την νηστεία Χριστιανό, αλλά ο ίδιος δελεάζεται από την αδυναμία του σώματος, την οποία νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευθή. Αυτό έπαθε με τον Χριστό.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος λέει: “νηστεύσας - ο Χριστός - ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα ύστερον επείνασε. Και προσελθών αυτώ ο πειράζων είπεν...”. Ο πειράζων προσήλθε στον Χριστό, όταν εκείνος πείνασε. Η πείνα δηλαδή τον προσελκύει, αλλά και η πείνα είναι αυτή που τελικά τον νικάει, όταν, φυσικά, ζητά ικανοποίηση από την λογική τροφή της ψυχής - τα ρήματα που εκπορεύονται από το στόμα του Θεού - και όχι μονοδιάστατα από την άλογη τροφή του σώματος.

Δεν πρέπει, λοιπόν, να παραξενευόμαστε, όταν κατά την νηστήσιμη περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής μας συμβαίνουν ποικίλοι πειρασμοί, που αφορούν στην προσωπική, οικογενειακή ή κοινωνική μας ζωή. Ο πειράζων σε τέτοιες περιόδους “προσέρχεται” στους Χριστιανούς. Με πολλούς “εσωτερικούς” τρόπους, αλλά και με θορυβώδη εξωτερικά γεγονότα, που έχουν ανταποκριτές στο εσωτερικό εμπαθείς λογισμούς, προσπαθεί να αχρειώση τον αγώνα της Μ. Τεσσαρακοστής. Όμως, “εάν νήφωμεν”, όλα αυτά γίνονται αιτίες πνευματικής ωρίμανσης, δρόμοι για βαθύτερη αυτογνωσία και θεογνωσία.


Η νηστεία, η όρεξη και η πείνα

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν προσπαθώντας να δώση το πραγματικό περιεχόμενο της Χριστιανικής νηστείας, στο βιβλίο του “Μ. Τεσσακοστή, πορεία προς το Πάσχα”, γράφει: “Τελικά νηστεύω σημαίνει μόνο ένα πράγμα: πεινάω. Να φτάνω δηλαδή στα όρια εκείνης της ανθρώπινης κατάστασης, οπότε φαίνεται καθαρά η εξάρτηση από την τροφή και, καθώς είμαι πεινασμένος, ν’ ανακαλύπτω ότι αυτή η εξάρτηση δεν είναι όλη η αλήθεια για τον άνθρωπο, ότι αυτή η πείνα είναι πρώτα απ’ όλα μια πνευματική κατάσταση και που αυτή, στην παραγματικότητα, είναι πείνα για το Θεό”.

Νηστεία, λοιπόν, σημαίνει πεινάω. Επειδή όμως η πείνα σε μας τους κατακυριευμένους από τις ηδονές συγχέεται με την όρεξη, πρέπει να χαραχθή μια σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ πείνας και όρεξης.

Πρόσφατα, στην εκπομπή του MEGA “Όλα για την υγεία”, ένας φιλοξενούμενος διαιτολόγος, σχολιάζοντας τις διάφορες “συνταγές αδυνατίσματος”, με τις οποίες “αδυνατίζουμε τρώγοντας”, υπογράμμισε τον κίνδυνο να θεωρούμε την όρεξη για πείνα. Πολλοί όταν έχουμε όρεξη να φάμε νομίζουμε ότι πεινάμε, γι’ αυτό, όταν δεν ικανοποιούμε την όρεξή μας, νομίζουμε ότι στερούμε τον οργανισμό μας από τροφές που τις έχει απόλυτη ανάγκη. Αυτός ο λογισμός παραλύει τον τόνο της ψυχής και δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αδυναμίας του σώματος. Αυτός ο λογισμός είναι ένας ύπουλος πειρασμός κατά τις περιόδους των νηστειών. Ο διαιτολόγος από την δική του σκοπιά τόνισε ότι η πείνα συνδέεται με τις πραγματικές ανάγκες του σώματος, ενώ η όρεξη έχει σχέση με την επιθυμία και την ηδονή της τροφής. Η ασκητική της χριστιανικής νηστείας μας λέει ότι αν αυτή η όρεξη αφεθή αχαλίνωτη οδηγεί στην γαστριμαργία και την λαιμαργία.

Όταν κατά τον π. Αλέξανδρο Σμέμαν “νηστεύω σημαίνει μόνο ένα πράγμα: πεινάω”, νηστεύοντας οφείλουμε να προχωρούμε από την υποταγή της όρεξης στην ανάγκη, στον περιορισμό της ανάγκης στο ελάχιστο. Σε εκείνο το ελάχιστο όριο το οποίο θα μας επιτρέπη να καταλαβαίνουμε την “εξάρτηση από την τροφή” και να ανακαλύπτουμε ότι το πραγματικό περιεχόμενο της πείνας μας “είναι πείνα για τον Θεό”.

ΜΑΡΙΑ .Μια Αγία στο Παρίσι της κατοχής

 Στο ραδιόφωνο της Εκκλησίας του Πειραιά (91,2 FM), στην εκπομπή της Σοφίας Χατζή Ραδιοπαραμυθία, συζητάμε με τη Μελίτα Αντωνιάδου για το νέο μας βιβλίο «Μαρία. Μια Αγία στο Παρίσι της Κατοχής».

Νέα έρευνα για τα σκευάσματα mRNA κατά Covid-19 ΜΕ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ!

A new Stanford Medicine study shows why mRNA-based COVID-19 vaccines can cause myocarditis.https://t.co/wy6QO55HSu

— Stanford Medicine (@StanfordMed) December 12, 2025

Η συντριπτική πλειονότητα των αιφνίδιων  ΞΑΦΝΙΚΩΝ θανάτων, διαπιστωμένα πλέον, οφείλεται σε σοβαρά καρδιακά προβλήματα.

περισσότερα εδώ 

Δεν εμπιστεύομαι τα λόγια εμπιστεύομαι τις πράξεις

 

Χρειάστηκαν 65 μέρες για να μεταμορφωθούν τα αυγά σε όμορφα πουλιά

Αἰωνία η μνήμη του δούλου του Θεού, μοναχού Κοσμά.

Oggi ricorre il 15º anniversario della Dormizione di Padre Kosmas aghiorita e Magnogreco.

Eterna sia la memoria del servo di Dio, il monaco Kosmas.

Le sue parole restano come eredità viva e chiamata:

«In Calabria dobbiamo tornare».

 

 

Σήμερα συμπληρώνονται δεκαπέντε (15) χρόνια από την Κοίμηση του Πατρός Κοσμά του Αγιορείτου και Μεγαλοελλαδίτη.

Τα λόγια του παραμένουν ζωντανή παρακαταθήκη και κάλεσμα:

«Στην Καλαβρία πρέπει να γυρνάμε».

Σύντομα βιογραφικά στοιχεία.

Ὁ Μοναχὸς Κοσμᾶς, κατὰ κόσμον Ἀνδρέας Παπαπέτρου, γεννήθηκε στὸ Γκρίμποβο στὶς 10 Μαρτίου 1952. Οἱ γονεῖς του Γεώργιος καὶ Δήμητρα ἦταν ἄνθρωποι ἁπλοὶ μὲ βαθιὰ πίστη στὸν Θεό.

Ὁ νεαρὸς Ἀνδρέας διακρινόταν ἀπὸ μικρὸς γιὰ τὴν ἔφεση στὰ γράμματα. Τελείωσε ἀριστοῦχος στὴν πατρίδα του τὸ Δημοτικὸ καὶ τὸ Γυμνάσιο. Εἰσῆλθε στὴν Φιλοσοφικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν καὶ πῆρε τὸ πτυχίο του μὲ ἄριστα συνεχίζοντας μὲ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν Ρώμη.

 

Από την Ρώμη στο Άγιο Όρος και στην Καλαβρία

Ἤδη ἀπὸ τὴν νεότητά του διακρινόταν γιὰ τὸ εὐρὺ καὶ ἀνήσυχο πνεῦμα του, τὸ ὁποῖο δὲν μποροῦσε νὰ ἱκανοποιηθεῖ ἀπὸ μία ζωὴ συμβατικὴ καὶ «συνηθισμένη». Ἔψαχνε γιὰ τὸ ἀπόλυτο, γιὰ πληρότητα ζωῆς καὶ ἐλευθερίας. Διαβάζοντας τοὺς βίους τῶν Ἁγίων καὶ γνωρίζοντας ἐνάρετους μοναχούς, πόθησε νὰ ἀκολουθήσει τὴν ζωή τους, μία ζωὴ κοντὰ στὸν Θεό, ἀπερίσπαστη, ἀσκητική, μὲ προσευχὴ καὶ ἐγκράτεια.

Ἔτσι, ἐγκαταλείποντας τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου, πῆρε τὴν μεγάλη ἀπόφαση καὶ τὸ 1984,σὲ ἡλικία 32ἐτῶν, πῆγε στὸ Ἅγιο Ὄρος, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας, ὅπου μετὰ ἀπὸ ἑνάμιση χρόνο, στὶς 17 Ἰανουαρίου 1986 ἔγινε μοναχὸς παίρνοντας τὸ μοναχικὸ ὄνομα Κοσμᾶς.

Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ὀνόματος δὲν ἦταν τυχαία. Προστάτη του Ἅγιο θεωροῦσε τὸν ἁγιορείτη Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ὁ ὁποῖος μέσα σὲ πολὺ δύσκολες συνθῆκες, κατὰ τὰ μέσα τοῦ 18ου αἰῶνα μπόρεσε, ξεκινώντας ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος νὰ μεταλαμπαδεύσει τὴν φλόγα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, πρὸς τὰ περισσότερα μέρη τῆς τουρκοκρατούμενης τότε Ἑλλάδας. Χάρις στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τοῦ ἁγιορείτου νέου ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ παρέμεινε χριστιανικὸ καὶ ὀρθόδοξο.Μέσα στὴν Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας παρέμεινε ὁ π. Κοσμᾶς ὡς μοναχός ἑνάμιση χρόνο. Φλεγόμενος ἀπὸ τὸν πόθο τῆς ἡσυχίας, καὶ ἀφοῦ ἀσκήθηκε ἄλλο ἑνάμιση χρόνο στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐγκαταστάθηκε τὸ 1989 στὴν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου-Ὁσίου Θεοφίλου Μυροβλύτου στὴν ἐρημικὴ περιοχὴ τῆς Καψάλας, στὰ ὅρια τῆς Μονῆς Παντοκράτορος μέσα σὲ αὐστηρὴ ἄσκηση καὶ κακοπάθεια. Εἶχε ἰδιαίτερο σύνδεσμο μὲ τὸν γνωστὸ ἁγιορείτη ἐνάρετο Γέροντα Παΐσιο. Ὅταν ὁ π. Κοσμᾶς εἶχε συναντήσει τὸν π. Παΐσιο, τότε αὐτός, δίχως νὰ τὸν γνωρίζει, τὸν κοίταξε καὶ τοῦ εἶπε: «Τί ὡραῖος τόπος ποὺ εἶναι ἡ Καλαβρία π. Κοσμᾶ!». Ὁ π. Κοσμᾶς ἀπόρησε, καὶ ἀπὸ τότε ἄρχισε μὲ πιὸ πολὺ ζῆλο νὰ ἐνδιαφέρεται καὶ νὰ μελετᾶ.

Καρπὸς τῶν μελετῶν του ὑπῆρξε ἡ ἔκδοση τοῦ πρωτοτύπου κειμένου μὲ νεοελληνικὴ μετάφραση τοῦ Βίου τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ τοῦ Γραμματικοῦ τὸ 1992 καθὼς καὶ τοῦ πρωτοτύπου κειμένου τοῦ Βίου τοῦ Ὁσίου Ἠλία τοῦ Νέου (τοῦ Σικελιώτου), μὲ εἰσαγωγὴ καὶ μετάφραση στὰ νέα ἑλληνικὰ καὶ παράλληλη μετάφραση στὰ ἰταλικὰ ἀπὸ τὸν Stefano dell’ Isola, τὸ 1993.

Μὲ ἐνέργειες τοῦ π. Κοσμᾶ τελέσθηκε στὶς 2.5.1993 θεία Λειτουργία στὸν παλαιὸ μικρὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὸν Ἱέρακα τῆς Καλαβρίας ποὺ ἦταν κλειστὸς γιὰ αἰῶνες. Παρόντος τοῦ ἰδίου, ὁ Καλαβρὸς φιλόλογος Domenico Minuto ἀνέγνωσε στὰ ἰταλικὰ λόγο τοῦ π. Κοσμᾶ ποὺ ἄρχιζε ὡς ἑξῆς:«Ἤρθαμε ἐδῶ ἀπὸ τὴν ἀπέναντι στεριὰ ἀκολουθώντας τοὺς ἴδιους δρόμους ποὺ ἔκαναν οἱ εἰκόνες τῆς Παναγίας, μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες, ἡ Ὁδηγήτρια (Madona d’ Istria) τοῦ Ἱέρακος, ἔφθασε ἐδῶ κάτω στὸ γιαλό. Τὶς ἴδιες διαδρομὲς ἔκαναν καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Καλαβρίας, ποὺ πήγαιναν ὅπου τοὺς ὁδηγοῦσε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε αὐτὴ ἡ θάλασσα περισσότερο μᾶς ἑνώνει, παρὰ μᾶς χωρίζει» 

Tὸ τὸ ἴδιο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὁδήγησε τὸν π. Κοσμᾶ, μετὰ ἀπὸ μία σύντομη παραμονὴ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, νὰ μεταβεῖ τὸν ἑπόμενο χρόνο, φθινόπωρο τοῦ 1994, στὴν Καλαβρία ὅπου παρέμεινε γιὰ 11 συνεχόμενα χρόνια μέχρι τὸ τέλος τοῦ 2005. Ἔχοντας τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του ἐγκαταστάθηκε στὰ ἐρείπια τοῦ μοναστηριοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεριστοῦ στὸ Μπιβόντζι. Ἀναστήλωσε τὸν ἐρειπωμένο ναὸ μὲ πολλοὺς κόπους, ζώντας σὲ συνθῆκες ἰδιαίτερα δύσκολες. Ἀναφέρει σὲ ἕνα σχετικὸ κείμενο:«Μόλις πρωτοῆρθα νὰ μείνω μέσα στὰ ἐρείπια τοῦ Μοναστηριοῦ γοητεύθηκα ἀπὸ τὴν ἐρημιὰ… ἐπιθυμοῦσα ν᾿ ἀκουστοῦν ξανὰ οἱ ψαλμωδίες μας, ἡ ἑλληνικὴ λαλιά…».Ἔγραφε ἐξομολογητικά: «Θυμοῦμαι νοσταλγικὰ τὰ πρῶτα χρόνια στὸ μοναστήρι, ὅταν ἡ ἐκκλησία ἦταν ξεσκέπαστη, ὅπου φώλιαζε ὁ γκιώνης. Χωρὶς νερό, χωρὶς ἠλεκτρικό. Ὅμως ἡ χάρη τοῦ ἁγίου ἦταν ἐμφανής… Προτίμησα τὸ ρόλο τοῦ καντηλανάφτη κι ὄχι τοῦ ἱεραποστόλου. Ἐδῶ ἔζησαν πολλοὶ ἅγιοι…».

Γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Ἰταλία ἀναφέρει ἐπιγραμματικὰ ὁ π. Κοσμᾶς:«τρεῖς εἶναι οἱ παράγοντες ποὺ ἐπέτρεψαν καὶ προκάλεσαν τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ πρῶτος ἦταν ἡ ἔντονη ἐπιθυμία μερικῶν πεφωτισμένων, οἱ ὁποῖοι ἀνέπτυξαν σχέσεις μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ὁ δεύτερος εἶναι ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει ἄνετη καὶ ἀπρόσκοπτη κίνηση μεταξὺ τῶν πολιτῶν τῶν κρατῶν-μελῶν της… Ὁ τρίτος παράγοντας εἶναι ἡ ἀποϊεροποίηση τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος ἐναγωνίως ἀναζητᾶ τὸ ἱερό… Ἡ παρουσία μας σ᾿ ἕναν τόπο ποὺ εἶχε τραφεῖ μὲ φιλοκαλικὰ κείμενα κατὰ τὸ παρελθὸν εἶναι εὐπρόσδεκτη καὶ προκαλεῖ ποικίλες συζητήσεις, καλὲς περιέργειες καὶ ἐνδιαφέρουσες ἀναζητήσεις».

Γιὰ τὸ ἔργο τοῦ π. Κοσμᾶ στὴν Ἰταλία ὑπάρχουν σίγουρα πολλοὶ ἄνθρωποι μὲ πλούσιες προσωπικὲς ἐμπειρίες ποὺ θὰ εἶχαν πολλὰ νὰ ποῦν γιὰ τὸν ταπεινὸ μοναχό, τὸν διακονητὴ τῶν Ἁγίων, γιὰ τὴν ἀνιδιοτελῆ καὶ γεμάτη ἀγάπη προσφορά του σὲ ὅλους ἀδιακρίτως.Μερικοὺς μῆνες μετὰ τὴν ἄδικη καὶ ὀδυνηρὴ ἀπομάκρυνση τοῦ π. Κοσμᾶ ἀπὸ τὴν Ἰταλία, ἐπανῆλθε στὴν Καψάλα τὸ καλοκαίρι τοῦ 2006 καὶ συγκεκριμένα στὴν Καλύβη τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Στὸ ἱστορικὸ αὐτὸ ἐξάρτημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος ἔζησαν κατὰ τὸ παρελθὸν σπουδαῖες προσωπικότητες ὅπως ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ἅγιος Μακάριος Κορίνθου καὶ ὁ ἅγιος Νήφων ὁ Χίος. Στὴν ταπεινὴ αὐτὴ Καλύβη, τῆς ὁποίας ἦτο Γέρων, ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ στὶς 12 Δεκεμβρίου 2010 (Ν.Η.).Μέχρι τέλους, ὁ πόθος καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τοὺς ἀδελφούς του στὴν Ἰταλία ἔφλεγε τὴν καρδιά του.

Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ τελευταῖα του κείμενα τολμᾶ νὰ ἀναφέρει ἐξομολογητικά ἀλλὰ καὶ προφητικά:«Ὅλες οἱ ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου τούτου μοῦ ἄφησαν ἕνα κατακάθι πίκρας καὶ μαρασμοῦ… Πέρα ἀπὸ ἕνα ξεφάντωμα, πέρα ἀπὸ μιὰ αἰσθητικὴ ἀπόλαυση, πέρα ἀπὸ μιὰ ὕψιστη σαρκικὴ ἡδονή, ὁ Θεὸς μᾶς περιμένει πάντα στὴν ἄλλη ὄχθη ὅταν ἀποκαμωμένοι ἀπὸ τὸ ἀνικανοποίητο νιώθουμε τὴν παγερὴ μοναξιά μας… Πάντα ἀνοίγει ἕνα παράθυρο σκοτεινὸ ἀλλὰ ἀληθινὸ καὶ μᾶς δείχνει ἂν θέλουμε νὰ δοῦμε τὰ πράγματα διαφορετικά. Μὴ φοβηθεῖς τέτοια παράθυρα οὔτε νὰ σβήσης ἀπὸ τὴ μνήμη σου ἕναν αἰφνίδιο θάνατο ἑνὸς συμπολίτη σου γιατὶ θὰ χάσης ἕνα πολύτιμο ὀπτικὸ πεδίο. Οἱ ἀτυχίες εἶναι κοντά, ἕτοιμες νὰ ἀνοίξουν ρῆγμα στὴν τσιμεντένια αὐτοπεποίθησή μας. Μέσα ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ «ἀπαίσια» ρήγματα φθάνει ὁ Θεὸς ποὺ σέβεται κι ἀγαπᾶ τὴν μοναξιά μας. Τίποτε ἰσχυρότερο ἀπὸ τὴν ἀπελπισία».

Καὶ σὲ ἕνα ἄλλο κείμενό του ἐπίσης ἀναφέρει:«Ἀναλογίζομαι τὸ ἔργο τοῦ Κυρίλλου καὶ τοῦ Μεθοδίου, τὸ ὁποῖο ἐξωτερικὰ ἀπέτυχε ἀλλὰ εἶχε μακροχρόνιες ἐπιπτώσεις. Ἀναλογίζομαι τὶς ταπεινώσεις καὶ τοὺς διωγμοὺς ποὺ ὑπέστησαν».Πράγματι,ο π. Κοσμᾶς δὲν θὰ πρέπει νὰ σβήσει ἀπὸ τὴν μνήμη μας. Ὁ αἰφνίδιος θάνατός του μᾶς ἀνοίγει ἕνα πολύτιμο ὀπτικὸ πεδίο. Τὸ ἔργο του, πιστεύουμε, θὰ ἔχει μακροχρόνιες ἐπιπτώσεις. Ἄναψε τὸ κεράκι τοῦ ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ καὶ τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως μετὰ ἀπὸ πολλοὺς αἰῶνες στὴν Ἰταλία, καὶ τώρα, ἐλεύθερος στὸν οὐρανό, ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε πόνο, λύπη καὶ στεναγμό, συνεχίζει τὴν ἀποστολή του: νὰ εὔχεται γιὰ τοὺς ἀδελφούς του ποὺ τόσο ἀγάπησε.

Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Κοσμᾶ μοναχοῦ !Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του!
————————————————————————————————–

Κοσμάς Μοναχός. Ο Τελευταίος Νεκρός Ταξιδιώτης.

( Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Σύναξη τεύχος 117 )

Ο π. Κοσμάς, Aγιορείτης μοναχός, κατά κόσμον Ανδρέας Παπαπέτρου, φιλόλογος, έγινε δόκιμος στη Μονή της Λαύρας στα τέλη του 1984 και εκάρη αρχές του 1986. Διέμεινε σε διάφορα μέρη του Αγίου Όρους μέχρι το 1994. Επί δέκα έτη βρισκόταν στην Κάτω Ιταλία (1994-2005). Εκοιμήθη στις 12.12.2010 στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου στην Καψάλα του Αγίου Όρους.Στις συζητήσεις του επέμενε ιδιαίτερα στις «επιστροφές» της παπαδιαμαντικής αφήγησης ως σταθερού μοτίβου της. Περισσότερο αναφερόταν στον «Αμερικάνο» και στον «Νεκρό Ταξιδιώτη». Θεωρούσε ότι ο Παπαδιαμάντης ζούσε με την προσμονή της επιστροφής στη γενέτειρά του και ότι οι «επιστροφές» στο έργο του είναι κατά κάποιον τρόπο «αυτοβιογραφικές».

Το μοτίβο ολοκληρώνεται στον «Νεκρό Ταξιδιώτη», που δημοσιεύεται το 1910, λίγο πριν από τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα. Στο τρίτο μέρος των «Λογισμών και διαλογισμών» του «στη Μεγάλη Ελλάδα», που δημοσιεύτηκε αμέσως μετά τον θάνατο του, σχολιάζοντας το Συναξάρι της 25ης Αυγούστου για την επάνοδο του λειψάνου του Αποστόλου Βαρθολομαίου, ο π. Κοσμάς γράφει: «Νεκρός επιτύμβιος, θαλασσοπόρος γεγένησαι, ταις θείαις προστάξεσιν καταπειθόμενος, και ως ήλιος, προς Δύσιν εξ Εώας, Απόστολε έφθασας, καταφωτίζων αυτήν […] Ίσως ο επιμελητής του Παπαδιαμάντη θα έπρεπε να γράψει κάτι εδώ έχοντας υπ’ όψιν τον “Νεκρό Ταξιδιώτη” που έφθασε αρμενίζοντας στη Σκιάθο. Άλλωστε γνωρίζουμε ότι ήταν βαθύς και άπληστος αναγνώστης και γνώστης των Συναξαρίων»[1].

Ο π. Κοσμάς, πριν γίνει μοναχός, είχε βρεθεί για λόγους μεταπτυχιακών σπουδών στη Ρώμη. Τότε συνδέθηκε με κύκλο Ορθοδόξων Ελλήνων που κατοικούν μόνιμα εκεί και μεταστραφέντων. Η γνωριμία του με τους ανθρώπους αυτούς, όπως και το ενδιαφέρον του για τα απομεινάρια των ελληνοφώνων της πάλαι ποτέ Μεγάλης Ελλάδας, έφεραν τα βήματά του πάλι στην Ιταλία. Με ενέργειες των παραπάνω και δικές του τελέστηκε στις 2.5.1993 Θεία Λειτουργία στον παλαιό μικρό ναό του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στον Ιέρακα της Καλαβρίας, που ήταν κλειστός για αιώνες. Παρόντος του ιδίου, ο Καλαβρός φιλόλογος Domenico Minuto ανέγνωσε στα ιταλικά λόγο του π. Κοσμά που άρχιζε ως εξής: «Ήρθαμε εδώ από την απέναντι στεριά ακολουθώντας τους ίδιους δρόμους που έκαναν οι εικόνες της Παναγίας, μια από τις οποίες, η Οδηγήτρια (Madona d’ Itria) του Ιέρακος, έφθασε εδώ κάτω στο γιαλό. Τις ίδιες διαδρομές έκαναν και οι Άγιοι της Καλαβρίας, που πήγαιναν όπου τους οδηγούσε το Πνεύμα του Θεού. Άλλωστε αυτή η θάλασσα περισσότερο μας ενώνει, παρά μας χωρίζει»[2]. Από το 1994 μέχρι το 2005 θα μείνει στην περιοχή. Θα εγκατασταθεί στα ερείπια του μοναστηριού του Αγίου Ιωάννου του Θεριστή στο Μπιβόντζι και θα το αναστηλώσει εκ θεμελίων. Ζώντας εκεί σε συνθήκες πολύ δύσκολες, χωρίς στοιχειώδεις προϋποθέσεις, σχεδόν στο ύπαιθρο, πέτυχε να ξαναλειτουργήσει το μοναστήρι και να γίνει ο νέος κτίτοράς του.

Ο π. Κοσμάς ζούσε με ένα όνειρο. Την αναβίωση του μοναχισμού και της Ορθοδοξίας στην ελληνόφωνη Μεγάλη Ελλάδα. Το όνειρό του ήταν «ουτοπικό». Άνθρωπος παθιασμένος με τις ιδέες του, δεν μπορούσε να αντιληφθεί την προβληματική του εγχειρήματος. Το όνειρό του δεν έγινε ούτε στιγμή Ουτοπία. Οι ουτοπίες απαιτούν άλλες προϋποθέσεις, ικανές να συνεγείρουν συλλογικότητες σε ένα όραμα που μπορεί να απειλήσει και τελικά να ανατρέψει την πραγματικότητα. Αντίθετα η «ουτοπία» του π. Κοσμά δεν πέτυχε τίποτε περισσότερο από τη δική του παρουσία, τη ζεστασιά του, τη φροντίδα για τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν μέσα από μια ανιδιοτελή πέρα για πέρα συνείδηση. Πολλοί από μας συνάντησαν ανθρώπους που βρέθηκαν ή πέρασαν από κοντά του, κυρίως Έλληνες φοιτητές αλλά και Ιταλούς που ένιωσαν το πραγματικό ενδιαφέρον του για την πνευματική τους πορεία. Αλλά μέχρι εδώ και ουδέν πλέον.

Ο π. Κοσμάς αμύητος στην καθημερινότητα του βίου, «ασυνάλλακτος και αμαθής των ανθρωπίνων διδαγμάτων», σύμφωνα με αρχαίο ορισμό του μοναχού, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τις δυσκολίες και τα προβλήματα που ανέκυψαν κατά την ανάπτυξη του εγχειρήματός του. Το πρώτο ήταν η εκκλησιαστική γραφειοκρατία, που δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τον π. Κοσμά και να τον εντάξει σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο ποιμαντικής ευθύνης και εκκλησιαστικής μαρτυρίας. Τον αντιμετώπισε με τον συνήθη διαχειριστικό και διεκπεραιωτικό τρόπο της και τον θυσίασε στο πρώτο σκάλωμα. Το δεύτερο ήταν ο θρησκευτικός τυχοδιωκτισμός που συνυπάρχει με τη γνήσια αναζήτηση της εκκλησιαστικής αλήθειας των μεταστρεφομένων. Και το τρίτο και καθοριστικότερο ήταν ο αθέμιτος ανταγωνισμός των ορθοδόξων δικαιοδοσιών στη Διασπορά.

Η εκκλησιαστική γραφειοκρατία και ο θρησκευτικός τυχοδιωκτισμός δημιούργησαν τις προϋποθέσεις του διωγμού του από τη μονή το 2005. Μετά από λίγο η μονή πέρασε στη δικαιοδοσία της Ρουμανικής Εκκλησίας. Ο π. Κοσμάς επέστρεψε στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου της Καψάλας, πολύ κοντά στο κελί του Οσίου Θεοφίλου, όπου είχε εγκαταβιώσει παλαιότερα. Εκεί ζούσε με την προσδοκία της επιστροφής του στην Καλαβρία. Η εκκλησιαστική διοίκηση του ζήτησε πρόσφατα να γυρίσει για να βοηθήσει στην επανάκτηση της μονής. Για ένα εξάμηνο προ του θανάτου του, βρισκόταν εκεί. Παρά την κακή έκβαση της υπόθεσης, συνέχιζε να ελπίζει σε συναντήσεις πατριαρχών και στις αποφάσεις των ιταλικών δικαστηρίων στα οποία έφτασε ο ανταγωνισμός των δικαιοδοσιών.

Όπως είπαμε, οι ουτοπίες ανατρέπουν καταστάσεις και αλλάζουν την πραγματικότητα. Η περίπτωση του π. Κοσμά δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία των κοινωνικών φαινομένων. Η δική του «ουτοπία» δεν άλλαξε την Καλαβρία, άλλαξε όμως τον ίδιο τον π. Κοσμά. Όσο ζούσε στο Άγιο Όρος κινούνταν στα πρόθυρα του ζηλωτισμού και υπερμαχούσε της «αδιάλλακτης» Ορθοδοξίας. Η παραμονή του στην Καλαβρία τον έκανε σ’ αυτό το θέμα εντελώς διαφορετικό. Η κατανόηση των άλλων, οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των Εκκλησιών, τα πραγματικά προβλήματα του διαλόγου πέραν των δημοσίων δηλώσεων και των πανηγυρικών εμφανίσεων, η πορεία του Χριστιανισμού στον κόσμο άρχισαν να τον απασχολούν με άλλο τρόπο. Αυτό τον έφερε σε εσωτερική αντίθεση με έναν ολόκληρο κόσμο στον οποίο ανήκε και αγαπούσε. Χωρίς ποτέ να διαχωρίσει τη θέση του απ’ αυτόν, διαπίστωνε και εξέφραζε, όταν του ήταν δυνατό, τα αδιέξοδα αυτού του κόσμου, την άγνοια, τον στενό του ορίζοντα, την ανασφάλειά του και την αδυναμία του να κατανοήσει τις ευθύνες του. Θεωρούσε χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης τη συζήτηση περί Αντιχρίστου και συναφών θεμάτων που κατέχει σημαντική θέση σ’ αυτόν τον κόσμο εδώ και δύο περίπου δεκαετίες. «Τι θα ήταν ο Σολωμός χωρίς την ιταλική του παιδεία; Τι θα ήταν ο Φώσκολος χωρίς τη Ζάκυνθο; Τι προσθέτει, τι αφαιρεί και τι ελευθερώνει η “ξένη” παιδεία; Οι απαντήσεις δεν φθάνουν όλες στα περβόλια μας»[3].

Ο π. Κοσμάς είχε μεγάλη παιδεία. Τα εκκλησιαστικά κείμενα, τα δημοτικά τραγούδια, η λογοτεχνία έβρισκαν στο πρόσωπό του έναν ικανό αναγνώστη, που έβλεπε τις αποχρώσεις, άκουε τις φωνές και αντιλαμβανόταν τα κενά. Στα λίγα κείμενά του που δημοσιεύτηκαν, άνετα μπορεί κανείς να παρατηρήσει τα παραπάνω. Αυτόματα πάει το μυαλό μας αντιθετικά σε όσα ακούμε στις μέρες μας περί παραδόσεως και γλώσσας από ανθρώπους που κόπτονται για πράγματα που δεν καταλαβαίνουν. Σ’ αυτό το σημείο ας θυμηθούμε δύο παραπομπές του που φωτίζουν τη σκέψη και τη δράση του. Η μία είναι ένας αρχαίος απόλογος που χρησιμοποιούσε ο Βερνάρδος της Σάρτρ: «Είμαστε νάνοι πάνω στους ώμους γιγάντων. Έτσι βλέπουμε περισσότερο και μακρύτερα από αυτούς, όχι επειδή η όρασή μας είναι οξύτερη ή το ύψος μας μεγαλύτερο, αλλά επειδή μας σηκώνουν στον αέρα και μας ανεβάζουν στο γιγάντιο ύψος τους». Η άλλη παραπομπή του ήταν στον Μπενεντέτο Κρότσε: «Κάθε αληθινή ιστορία είναι ιστορία σύγχρονη». Ο π. Κοσμάς ανέπνεε μέσα στην παράδοση, αλλά είχε αίσθηση της πνευματικής πορείας και του χρόνου. Όπως έγραφε, «τα χάσματα και οι σιωπές της ιστορίας θα φωτισθούν και θα μιλήσουν από την πνευματική ζωή του μέλλοντος»[4].

Η επιστροφή του στον ιερό Άθωνα και η κοίμησή του

Ο π. Κοσμάς έφτασε στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου στην Καψάλα από την Καλαβρία αρχές του περασμένου Δεκέμβρη. Στις δώδεκα του μηνός δεν εμφανίστηκε στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής. Ούτε αργότερα στη μεσημεριανή τράπεζα που τον περίμεναν οι συνασκητές του. Τον ανεζήτησαν και τον βρήκαν νεκρό στο κελί του. Τον έθαψαν την επομένη πίσω από τον ναΐσκο του κελιού του, παλαιό Κυριακό της Σκήτης της Καψάλας κατά μία αρχαία παράδοση.

Όπως ο «Νεκρός Ταξιδιώτης», φαίνεται είχε τάξει εις την Παναγίαν να τον αξιώση να ταφή εις το χώμα της μικράς νήσου του κ’ η Παναγία του παρεχώρησε το ταπεινόν αίτημα. Και ο ναΐσκος του μικρού ασκητηρίου, όπως ήτο τότε το ύστερον κτισθέν μοναστήριον, ετιμάτο επ’ ονόματι των Εισοδίων. Εκείνο το παλαιόν ασκητήριον, το οποίον ασπροβολά ανάμεσα εις την βαθείαν πρασινάδαν της κοιλάδος, εις όλην την παραθαλασσίαν φάραγγα την πολυσχιδή από τις ράχες και τις ρεματιές. Δεν είχεν αποκτήσει ποτέ τίποτε. Έμεινεν ελεύθερος, τόσω μάλλον, όσω ήτο εις θεσιν να εκτιμήση την ελευθερίαν του, και να μη την απεμπολήση πλέον. Ήτο πλέον η πενήντα ετών. Η ζωή του αθόρυβος, ταπεινή και μετριόφρων. Εις τον θάνατόν του δεν ήθελε να δώση κόπον εις τους ανθρώπους. Ετάφη εις την εσχάτην γωνίαν του περιβόλου, την πλησιεστέραν προς την θάλασσαν.

Στο κείμενο που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του, ο π. Κοσμάς γράφει: «Κάποιος στίχος πετάει πάνω από το Ιόνιο. Έρχεται από την Ανατολή. Άλλοτε χάνεται στον ουρανό κι άλλοτε τον ρουφάει η θάλασσα. Λίγο πριν φτάσει στο ακρογιάλι γλύστρισε μεσ’ από τα χέρια μου. Θα ξανάρθει;

Μαύρο μου χελιδόνι από την Αραπιά
κι άσπρο μου περιστέρι από τη Μοσχοβιά
αυτού ψηλά που πάτε για χαμηλώσετε»[5].

Ο στίχος που πετάει πάνω από το Ιόνιο και γλίστρησε από τα χέρια του π. Κοσμά είναι ο επόμενος του ίδιου δημοτικού τραγουδιού.

Να στείλω ένα γράμμα, γράμμα και γραφή
Να πείτε της καλής μου να μη με καρτερεί.

Ας ελπίζουμε ότι θα φθάσει στις ακτές του Ασπρομόντε στην Καλαβρία, την «καλή» του, ότι θα αναγνωρισθεί και θα φανερώσει την πιστότητα του αγαπημένου της που της είχε αφιερωθεί ολοκληρωτικά।

πηγή 

[1] Λογισμός 97, Νέα Εστία, τχ. 1839, Δεκέμβριος 2010, σελ. 996.

[2] «Άθως και Ιέραξ», Ο όσιος Γρηγόριος, 18, 1993, σελ. 60.

[3] Λογισμός 94, ό.π.

[4] «Άθως και Ιέραξ», ό.π., σελ. 61.

[5] Λογισμός 98, ό.π.