Δεν ξεχνώ. 20 Ιουλίου 1974, Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

 

Η θαυμαστή επανεύρεση των λειψάνων του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ στην Αγία Πετρούπολη το 1991

 

 

Το 1926 οι μποσελβίκοι έκλεισαν τη μονή του Σαρώφ και πήραν και την κυπαρισένια λάρνακα όπου βρισκόνταν τα λείψανα του Αγ.Σεραφείμ.Μαζί με άλλα ιερά είδη τα μετέφεραν στο Αρζαμάς και από εκεί στη Μόσχα.Εκεί μετέφεραν πολλά λείψανα από διάφορα μέρη της Ρωσίας και...ειδικη επιτροπή τα εξέταζε κρατώντας ότι τους ενδιέφερε..Όταν έφτασε το κιβώτιο με τα λείψανα του Αγίου Σεραφείμ-μέγα θαύμα-δεν ήταν μέσα!

Ακολουθία κατά την επανεύρεση των λειψάνων του Αγ.Σεραφείμ στον Ι.Ν.Παναγίας του Καζάν στις 11-1-1991

Τα ιερά λείψανα βρέθηκαν στις 11 Ιανουαρίου 1991,στο ναό της Παναγίας του Καζάν στην Αγ.Πετρούπολη κάτω από τη στέγη.Τη νύχτα εκείνη τρομερές βροντές και αστραπές διέσχισαν τον ουρανό της Αγίας Πετρούπολης.Όλοι κατάλαβαν ότι κάτι συμβαίνει.
Από εκεί το λείψανο  μεταφέρθηκε στο Ντιβέγεβο για να ολοκληρωθεί η προφητεία του Αγίου Σεραφείμ,ο οποίος πριν κοιμηθεί είχε πει ότι θα βρει την παρηγοριά του στο Ντιβέγεβο

 

 

επιμέλεια:proskynitis

!!!

 

Η Αμερικανική Ιατρική Ένωση απορρίπτει την "ευθανασία" δηλ .την ιατρικώς υποβοηθούμενη ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ !

 

Η θέση της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης (American Medical Association AMA), σχετικά με την ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία  επαναβεβαιώθηκε στο ετήσιο συνέδριό της τον Ιούνιο και διατυπώνεται ως εξής:

 «Η θέση της AMA σχετικά με την υποβοηθούμενη από ιατρό αυτοκτονία δεν είναι θέση ουδετερότητας αλλά ορίζει ότι το ιατρικό επάγγελμα δεν πρέπει να υποστηρίζει τη νομιμοποίηση ή την πρακτική της υποβοηθούμενης από ιατρό αυτοκτονίας ή να τη θεωρεί ως μέρος του ρόλου ενός γιατρού.»

Κάθε φορά που έρχεται στο προσκήνιο το θέμα της «επιλογής» του θανάτου, με τη μάσκα της άμβλωσης, της ευγονικής, της ευθανασίας, της «αξιοπρέπειας», της αυτοδιάθεσης κλπ, είναι για να συγκαλύψει την ανθρώπινη ή κρατική ανεπάρκεια φροντίδας, τα ασφαλιστικά και οικονομικά συμφέροντα, την περιφρόνηση του Θεού, κάποτε ακόμη και την επιστημονική αδυναμία.

Ας μην συγκατατεθούμε ούτε στη παραμικρή τέτοια σκέψη. Εάν ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου και στην Ελλάδα, όπως επιχειρείται, η κατρακύλα θα παρασύρει όλους μας σε πολύ σκοτεινούς βυθούς…

Πηγές:

1. liveaction

2. protothema.

Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά

"Ένα άκρως επίκαιρο ποίημα του Καβάφη"

"Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώμεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και... απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. "

Ο Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Αγιου Σωφρονίου*

Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.
Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά τής χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας.
Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά». Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις πού μόλις εκφράζονται, εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό. Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ' όλες τις δεήσεις.
Για το θερμό χριστιανό όλα στη ζωή του γίνονται δύσκολα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι του χειροτερεύει, παύουν να τον εκτιμούν αυτό πού ανέχονται σ' άλλους, σ' αυτόν δεν το συγχωρούν η εργασία του πληρώνεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω από το νόμιμο, το σώμα του εύκολα προσβάλλεται από ασθένειες. Η φύση, οι άνθρωποι, όλα στρέφονται εναντίον του. Παρότι τα φυσικά του χαρίσματα δεν είναι κατώτερα από τα χαρίσματα των άλλων, δεν βρίσκει ευνοϊκές συνθήκες να τα χρησιμοποίηση. Επί πλέον υπομένει πολλές επιθέσεις από τις δαιμονικές δυνάμεις και το αποκορύφωμα είναι ή ανυπόφορη θλίψη από τη θεία εγκατάλειψη.
Τότε κορυφώνεται το πάθος του, γιατί πλήττεται ο όλος άνθρωπος σ' όλα τα επίπεδα της υπάρξεως του.
Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο;... Είναι δυνατό αυτό;...

Κι εν τούτοις στη θέση του βιώματος της εγγύτητας του Θεού έρχεται στην ψυχή το αίσθημα πώς Εκείνος είναι απείρως, απροσίτως μακριά, πέρα από τους αστρικούς κόσμους κι όλες οι επικλήσεις προς Αυτόν χάνονται αβοήθητες στο αχανές του κοσμικού διαστήματος. Ή ψυχή εντείνει εσωτερικά την κραυγή της προς Αυτόν, αλλά δεν βλέπει ακόμα ούτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται φορτικά. Όλα κατορθώνονται με δυσανάλογα μεγάλο κόπο. Ή ζωή γεμίζει από μόχθους κι αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το αίσθημα πώς βαραίνει πάνω του ή κατάρα και ή οργή του Θεού.Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πώς η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε προσεκτικά σ' όλες τις πτυχές της ζωής του.Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πώς, όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι’ Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί σε αβύσσους και ύψη πού είναι απρόσιτα σ' άλλους. Όσο πληρέστερη και ισχυρότερη είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο θεό, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το μέτρο της δοκιμασίας και η πληρότητα της πείρας, πού μπορεί να φτάσει σε μεγάλο βαθμό.Τότε γίνεται ολοφάνερο πώς έφτασε στα όρια, πού δεν μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος.
*(Άγιος  Σιλουανός σελ 259, αποσπάσματα)

Ιερός Ναός Αγίας Μακρίνας στην Αξό της Καππαδοκίας

 

Εκεί που άναβαν το κεράκι τους, εκεί που προσεύχονταν οι πρόγονοι μας στην Αγία Μακρίνα, την Αγία των Καππαδόκων, εκεί και το δικό μου κεράκι εκεί και παρά την εγκατάλειψη, τη βρωμιά, τη σύληση, την καταστροφή εκεί, στα βήματα των προγόνων Να ζωντανέψει η εκκλησιά, έστω και για λίγο ...

Δέσποινα Βιτούνη

Διαλύοντας την Τουρκική προπαγάνδα! Uzay Bulut, Ανδρέας Παναγόπουλος, Γιάννης Πουλτσίδης

-Μια δημοσιογράφος από την Τουρκία, κάνει τεστ DNA και μαθαίνει πως είναι ελληνίδα του Πόντου, αφιερώνοντας τη ζωή της στην αποδόμηση του τουρκικού ολοκληρωτισμού!

 

Διαλύει με επιχειρήματα και ιστορικά στοιχεία τον τουρκισμό, την ισλαμική προπαγάνδα και τον οθωμανικό ολοκληρωτισμό και επισημαίνει πως η Ελλάδα πρέπει να προστατεύσει όχι μόνο τον εσωτερικό ελληνισμό και τη θρησκεία της, αλλά και τους ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ Έλληνες σε Συρία, Τουρκία, Αρμενία και όλη την Ανατολή, που έπεσαν θύματα βίαιου προσηλυτισμού!

Ο Προφήτης Ηλίας και ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Πρώτον να θυμίσω απλώς τη γνωστή σε όλους μας Πίστη του Παπαδιαμάντη προς τον Ιησού  Χριστό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους μας, καθώς και την Αγάπη του για την Ελλάδα, τον Πολιτισμό και την Παράδοση της. Δίκαια πολλοί τον αποκάλεσαν «Άγιο των Γραμμάτων μας».

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, το 1989, στην ομιλία του σε φοιτητές της Μητροπόλεως Δημητριάδος σημείωσε: «Τους ήρωες του τους αναζητεί στις ρίζες της ελληνικής μας παράδοσης και τους διαζωγραφίζει ποικιλόμορφα, χωρίς μυθοπλαστική φαντασία που εξωραϊζει. Θέλει τον Έλληνα γνήσιο και αυθεντικό, χωρίς ψιμύθια. Πιστεύει στις ελληνορθόδοξες παραδόσεις […]. Ο Παπαδιαμάντης είναι ως προς την πίστη Ορθόδοξος και ως προς την ιδεολογία Ρωμιός» (1).

Ο καθηγητής Παντελής Β. Πάσχος γράφει από την πλευρά του: «Ο Παπαδιαμάντης ήταν ακέραιος χριστιανός και ολόκληρος Έλληνας. Δεν αφορίζει κανέναν από τον ιερό χώρο του, που είναι ελληνικός και ορθόδοξος” αρκεί να μην είναι ψεύτικος και αιρετικός σαν έλληνας ή σαν χριστιανός» (2). Και ο σημαντικός χριστιανός ποιητής και διανοούμενος Γιώργος Σαραντάρης τόνισε σε συνέντευξη του στο περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες»: «…Και θέλω να τονίσω και τούτο, ύστερα από τον Παπαδιαμάντη δε φανερώθηκε μήτε ένας σοβαρός θρησκευτικός πεζογράφος» (3).

Το δεύτερο που σημειώνω είναι ότι αγαπούσε τον Προφήτη Ηλία, όπως όλους τους Αγίους. Για τον Προφήτη Ηλία είχε γράψει και ορισμένα μικρά τροπάρια, απόστιχα του Μικρού εσπερινού εις την εορτήν του. Κατά τον Βαλέτα (4): «Αυτά τα μικρά τροπάρια εις ήχον β” προς το «Οίκος του Εφραθά…», τα σύνθεσε ο Ππδ. χωρίς να κοπιάσει καθόλου και μέσα σε λίγη ώρα κατά τα τελευταία του χρόνια, όταν κάποτε είχε πάει στο πανηγύρι του Προφήτου Ηλία, που το μοναστηράκι του βρίσκεται σε μια όμορφη αγναντερή τοποθεσία […]. Τάγραψε για να συμπληρώσει με αυτά την παλιά ασματική ακολουθία του Προφήτη, από την οποία λείπει ο μικρός Εσπερινός».

Παραθέτουμε τα εν λόγω απόστιχα (5):

Ήχος β” Οίκος του Εφραθά

Ου πυρ, ου συσσεισμός, ουχί σφοδρόν σε πνεύμα, αύρα λεπτή δε μάκαρ, ανέδειξε θεόπτην, Ηλία μεγαλώνυμε.

Στίχ. Μη άπτεσθε των χριστών μου

Αύρα τον εν λεπτή, ιδόντα Θεού δόξαν, ως ζηλωτήν Κυρίου, θεσπέσιον Προφήτην, υμνούμεν οι θεόφρονες.

Στιχ. Συ ιερεύς εις τον αιώνα

Σε ο Μονογενής, Υιός ο της Παρθένου, Θεός σεσαρκωμένος, παρέστησε τρισμάκαρ εν Θαβωρίω μάρτυρα.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Παλαιόν

Δέσποινα αγαθή, τας αγίας σου χείρας, προς τον Υιόν σου άρον, τον φιλόψυχον Πλάστην, οικτειρήσαι τους δούλους σου.

Ένας από τους λόγους που ο Παπαδιαμάντης εκτιμούσε πολύ τον Προφήτη Ηλία ήταν πως ο ίδιος ο Θεός μιλούσε μαζί του. Σε άρθρο του, που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Φόρμιγξ» (6) το 1901, γράφει για το πώς παρουσιάστηκε ο Κύριος στον Προφήτη Ηλία. Στην αρχή γράφει το τροπάριο «Αύρα πραεία υπέδειξε, και λεπτοτάτη Κύριον σοί Ηλιού, Θεώ ζηλούντι παντοκράτορι, ουχί πνεύμα βίαιον, ου συσσεισμός, ουδέ πυρ εκδειματούν” διο Ιησού τω πράω ψάλλομεν…» και μετά σημειώνει ότι ο Θεός δεν φανερώθηκε «ως εγκόσμιος δυνάστης και κατακτητής, ως Ταμερλάνος, ούτε ως Ναπολέων ή μυριόπλουτος Κροίσος, ούτε ως επιστήμων και σοφός όπως ήταν ο Αρχιμήδης», αλλά ως πράος ταπεινός Ιησούς. Αυτό, γράφει ο κυρ Αλέξανδρος, «προεσήμανε η θεοφάνεια, η γενομένη εις τον Θεσβίτην Ηλίαν επί του όρους Χωρήβ. Ο Θεός εφανερώθη εις τον Προφήτην όχι εν τω πνεύματι τω βιαίω, όχι εν τω συσσεισμώ, όχι εν πυρί, αλλ” εν φωνί αύρας λεπτής. Και η φωνή της αύρας της λεπτής είναι η φωνή του πράου Ιησού, είναι η φωνή του Ευαγγελίου» (7).

Το τρίτο σημείο είναι η σχέση του Παπαδιαμάντη με τον Προφήτη Ηλία δια μέσου του μαθητού του Προφήτη Ελισαίου. Είναι γνωστό πως στο ναϊσκο που βρίσκεται στο Μοναστηράκι και που είχε καταστραφεί και μετά από κόπους πολλούς της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών και προσωπικά του Προέδρου της, καθηγητού κ. Φώτη Δημητρακόπουλου ανιδρύθηκε, έψελνε με τον πρώτο εξάδελφο του Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, με ιερέα τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά. Ο Μωραϊτίδης φιλοπόνησε και «Ακολουθία πανηγυρική του Αγίου Ενδόξου Προφήτου Ελισσαίου μετά Παρακλητικου Κανόνος», η οποία έτυχε της εγκρίσεως της Ιεράς Συνόδου, που του εξέφρασε και «τον δίκαιο Αυτής έπαινον» (8).

Ο Μωραϊτίδης διηγείται ένα χαριτωμένο περιστατικό για το πώς θεώρησε ότι η Ακολουθία που έγραψε ήταν πετυχημένη:

«Εκεί που ένας ύπνος ελαφρός ήρχισε γλυκά – γλυκά να κλείη τα βλέφαρα μου, να και έρχεται, μου εφάνη (9), ο Παπαδιαμάντης, φαιδρός, γελαστός, με τα μαύρα τα μάτια του γεμάτα χαράν, με τον μαύρον του πώγωνα στιλπνόν, όπως ήτο συνήθως επάνω εις τους μεγάλους και εξαιρετικούς ενθουσιασμούς του, και με την άχρουν φωνήν του με συναρπάζει, ή μάλλον με το αρχικόν εκείνο ύφος του:

-Σήκω Αλέκο! Σήκω να πάμε στον Προφήτην να ψάλωμεν τον Κανόνα…

Σημειώσατε ότι τους Κανόνας της εορτής εις τας Αγρυπνίας εψάλαμεν πάντοτε ημείς οι δύο. Δεξιά εκείνος, αριστερά εγώ. Οι ψάλται, όσον υπερφίαλοι και αν ήσαν δια την τέχνην των, όταν ήρχετο η σειρά των Κανόνων, μας παρεχώρουν τα στασίδια των, και ίσταντο παρά την είσοδον ενθουσιώντες με το χορευτικόν ιδίωμα του Παπαδιαμάντη, όστις ψάλλων τα τροπάρια, τα οποία ήξευρεν απέξω πάντοτε σχεδόν, εχόρευεν ολόκληρος μαζύ με το στασίδιον του…

Επετάχθην πάραυτα από την κλίνην με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα, και με μιαν χαράν ότι η Ασματική μου σύνθεσις επέτυχε.

Και δεν εψεύσθην».

Πολλά από τα τροπάρια του Μωραϊτίδη για τον Προφήτη Ελισαίο έχουν αναφορά στον Προφήτη Ηλία. Αναφέρω δύο από τον Μικρό Εσπερινό:

«Ότε ω Προφήτα θεσπέσιε, Ηλιού ο ζηλωτής, εκάλεσε σε επ” αυτόν, τον αγρόν καταλιπών, και αροτήρας ενταυτώ, συντόνως, τούτω μάκαρ ηκολούθησας, και έσχες πνευματέμφορον διδάσκαλον, μυούντα σε τα απόρρητα, του θείου Πνεύματος λόγια, και ένθεον, ανυψούντα σου το φρόνημα».

«Ότε εν πυρίνω τω άρματι, διφρηλάτης ο Ηλίας απεχώρει εκ της γης, ηξιώθης θεομάκαρ, Ελισσαίε κατιδείν, μετάρσιον, τον θείον σου διδάσκαλον, δωρούντα, μηλωτήν σοι την αοίδιμον, προς δε διπλήν την του Πνεύματος, χάριν δι” ης και διέτεμες Ιορδάνην, και αβρόχως διεπέρασας».

Τελειώνω με το τέταρτο σημείο, που θέλω να σημειώσω. Ο Παπαδιαμάντης στα λογοτεχνήματα του τοποθετεί τα ξωκκλήσια, τα ασκηταριά ή τα μοναστήρια του Προφήτη Ηλία σε πολύ όμορφα, παραδεισένια μέρη. Στο διήγημα του «Ο πατήρ Διονύσιος» γράφει ότι ο γέροντας είχε ασκηταριό» επί του γραφικωτάτου μικρού βουνού του Προφήτου Ηλιού» (10). Στη «Φόνισσα» γράφει πως την είχαν κυνηγήσει «εις το οροπέδιον του Προφήτη Ηλία, με τας πελωρίους πλατάνους και την πλουσίαν βρύσιν» (11). Στο διήγημα του «Έρημο μνήμα» ο νέος που είχε μισέψει για χρόνια στην Αμερική και γύρισε πίσω άρρωστος ζήτησε από τον πατέρα του να τον πάει στον «Άι Λια» γιατί είχε την πίστη ότι ο Άγιος θα τον έκανε καλά αν πήγαινε κοντά του, και κοντά στη βρύση και στα πλατάνια που υπήρχαν εκεί (12). Και στο «Αγγέλιασμα» πάλι ο Άι Λιάς βρίσκεται ψηλά, με πλατάνια να τον περιτριγυρίζουν και νερά να τρέχουνε κοντά του (13).

Παραπομπές – Σημειώσεις 1.

Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη, Μητροπολίτου Δημητριάδος «Ερέθισμα Αυτοσυνειδησίας, ο ακέραιος και επίκαιρος Παπαδιαμαντικός λόγος», ομιλία προς φοιτητές, Αθήναι, 1989, σελ. 16. 2.

Παντελή Β. Πάσχου «Θυσία Αινέσεως», Άρθρο εις περ. «Οι Τρεις Ιεράρχαι», επετειακό τεύχος Ιουλίου – Δεκεμβρίου 2001, αρ.φυλ. 1511, σελ. 69. 3.

Γιώργου Σαραντάρη «Έργα», 1ος Τόμος, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο, 2001, σελ. 267. Πρόκειται για απαντήσεις του Σαραντάρη σε ερωτήματα περί της ελληνικής λογοτεχνίας την εικοσαετία 1917 – 1937, που του έθεσε το λογοτεχνικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Μακεδονικές Ημέρες» και που δημοσιεύτηκαν στο Τεύχος του Ιανουαρίου 1938. 4.

Βαλέτα Άπαντα Παπαδιαμάντη Ε” Τόμος σελ. 641. 5.

Αλεξ. Παπαδιαμάντη «Άπαντα», Εκδ. «Δόμος», Πρώτη Έκδοση, 1988, Ε” Τόμος, σελ. 49. 6.

Δεκαπενθήμερο περιοδικό που ασχολείτο με τη βυζαντινή μουσική και όχι μόνο. Κατά την Α” περίοδο (1901 – 1904) εκδότες ήσαν οι Γερμανός Κυριαζής, Ι. Τσώκλης και Π. Τζανέας. Κατά την Β” Περίοδο ( 1905-1912) εκδότης ήταν ο Ι. Τσώκλης και εκδιδόταν και παράρτημα λειτουργικόν, με «τα παρά των διακόνων, ιερέων και ιεροψαλτών ψαλλόμενα λειτουργικά, κατά το ύφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας», υπό την επιμέλεια του Κ.Α. Ψάχου. 7.

Αυτ. Ε” Τόμος, σελ. 232-233. 8.

Βλ. σχ. Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών «Ο Άγιος Ελισαίος – Ο Ιερός Ναός στο Μοναστηράκι και η Ακολουθία του Αλ. Μωραϊτίδη». Επιμέλεια Φωτίου Α. Δημητρακόπουλου. 9.

Η Ακολουθία γράφτηκε το 1925 και ο Παπαδιαμάντης είχε κοιμηθεί το 1911. 10.

Αυτ. Ε” Τόμος, σελ. 330. 11.

Αυτ. Γ” Τόμος σελ. 418. 12.

Αυτ. Δ” Τόμος σελ. 361. 13.

Αυτ. Δ” Τόμος, σελ. 395 14.

Το απρόσμενο

 Οι δημοφιλείς Κρητικοί καλλιτέχνες Γιώργος και Νίκος Στρατάκης απολαμβάνουν τον καφέ τους στο παλιό λιμάνι των Χανίων. Το νταούλι που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι κεντρίζει το ενδιαφέρον σε ένα πιτσιρίκι ενώ ο ήχος του το ενθουσιάζει. Οι καλλιτέχνες δεν μπόρεσαν να αντισταθούν. Συνόδεψαν τους ήχους του μικρού και οι θαμώνες άρχισαν να χειροκροτούν. Ο χορός δεν άργησε να ξεκινήσει. Το αυθόρμητο μουσικό κάλεσμα οδήγησε έλληνες και ξένους περαστικούς να χορεύουν πεντοζάλι από άκρη σ' άκρη στο παλιό λιμάνι...

Μακαριστός Γέροντας Θεόδωρος, ο Ησυχαστής του Αγιοφάραγγου._ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΜΟΥ...

 

 

"Την πιο έντονη προσευχή μου την έκανα για τους διώκτες μου...

Παρακαλώ τον Θεό να τους συγχωρήσει, να τους χαρίσει υγεία και μετάνοια, να μην τους συμβεί κακό και να μην στήσει αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην.

ΑΝ ΕΙΧΑ ΙΧΝΟΣ ΕΜΠΑΘΕΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ "

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ_ Σκοπός της ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.

 

Προσπάθησε να αποκτήσεις την εσωτερική ειρήνη και μυριάδες ψυχές θα βρουν κοντά σου την σωτηρία.
Πάνω απ’ όλα ο Θεός ζητά μια καρδιά γεμάτη πίστη και αγάπη. Εκεί είναι ο θρόνος στον οποίο αρέσκεται να αναπαύεται και εμφανίζεται μέσα στην πληρότητα της δόξης του.
Όταν κανείς αφοσιώνεται στο δρόμο της εσωτερικής ζωής και της θεωρίας δεν πρέπει να εξασθενεί και να τον εγκαταλείπει, επειδή, οι άνθρωποι που είναι προσκολλημένοι στα εξωτερικά και τα αισθησιακά τον πληγώνουν με τις αντίθετες ιδέες τους σε ότι βαθύτατα ιερό έχει μέσα του.

Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ειρήνη και χαρά εν Αγίῳ Πνεύματι.

Σε ικετεύω, χαρά μου, απόκτησε το πνεύμα της ειρήνης. 

Ο άνθρωπος που κατέχει αυτό το πνεύμα δεν ταράσσεται από τίποτε. Είναι σαν κουφός και άλαλος, σαν νεκρός όταν πέφτουν πάνω του λύπες, συμφορές, κατηγορίες, και διωγμοί, που αναπόφευκτα έρχονται σε όλους εκείνους που επιθυμούν να ακολουθήσουν το Χριστό. Γιατί πρέπει να περάσουμε πολλές θλίψεις, για να μπούμε στη Βασιλεία των Ουρανών. Η βαθιά χαρά του Χριστού δεν θα σε αφήσει ποτέ.
Η ειρήνη της ψυχής διατηρείται με την αποφυγή της κατάκρισης και την σιωπή.
Να προσεύχεσθε αδιάκοπα. Να ευχαριστείτε τον Θεό για τα πάντα. Να‘ στε πάντα χαρούμενες. Μην αφήσετε να κυριευθείτε από πνεύμα απογοητεύσεως.

Ελύτης, Τα Ρω του έρωτα: όλα τα πήρε το καλοκαίρι

 

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία

το ραντεβού μας η ώρα μία

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι

την εκκλησούλα με το καντήλι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

με τα μισόλογα τα σβησμένα

τα καραβόπανα τα σχισμένα

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια

όλα τα πήρε τα πήγε πέρα

τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

O. Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος

!!!

 

Ιωάννης Σμαραγδής: "Απείλησαν ακόμα & την ζωή μου για να μην γυρίσω την ταινία για τον Καποδίστρια"

Την δεκάτη ενάτη του ίδιου μήνα η Μνήμη της Οσίας Μακρίνας της Μεγάλης, αδελφής του Μ.Βασιλείου .

 

Η οσία Μακρίνα είναι αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και πρωτότοκη σε μια οικογένεια με εννέα παιδιά, που έδωκε στην Εκκλησία τρεις επισκόπους. Πατρίδα της εί­ναι η Καππαδοκία, μια επαρχία με πλούσια και μεγάλη εκκλησιαστική παράδοση, πατρίδα πολλών αγίων και με­γάλων ιεραρχών. Η οικογένεια της οσίας Μακρίνας ήταν από τις πιο ξεχωριστές οικογένειες της Καππαδοκίας, με προγόνους αγίους μάρτυρες στα χρόνια των διωγμών και με διδάσκαλο τον άγιο Γρηγόριο το θαυματουργό.

Ο άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νύσσης, αδελφός της οσίας Μακρίνας, έγραψε τον βίο της, αλλά και ο άλλος αδελφός της, ο Μέγας Βασίλειος, μας δίνει πλη­ροφορίες, ώστε να γνωρίζουμε πολλά και με ακρίβεια για την οσία του Θεού. Αρχίζοντας τη βιογραφία της αδελφής του, ο άγιος Γρηγόριος γράφει· «Αυτά που γράφω είναι αξιόπιστα, γιατί δεν τα διάβασα, αλλά μου τα δίδαξε η πείρα, και σε όσα με ακρίβεια έχω να σας πω δεν θα επικαλεσθώ ξένη μαρτυρία». Η Μακρίνα λοιπόν ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και ανατράφηκε από τους γονείς της με πολλή επιμέλεια· «και της ψαλμωδουμένης γραφής ουδ’ ο,τιούν ηγνόει», εκτός δηλαδή από τα άλλα, ήξερε και όλο το Ψαλτήριο.

Ο πατέρας της σε μικρή ακόμα ηλικία την αρραβώνιασε με κάποιον καλό νέο, αλλά ο νέος αυτός πέθανε πριν να έλθει ο καιρός για το γάμο. Αυτό ήταν αρκετό· η Μακρίνα, σαν και να είχε γίνει ο γάμος, έμεινε πιστή στη γνώμη του πατέρα της κι αφοσιώθηκε να βοηθήσει τη μητέρα της στην ανατροφή των αδελφών της. Όλα τα αδέλφια στο σπίτι τη σέβονταν σαν δεύτερη μητέρα τους, και είν’ αυτή που κατόρθωσε να πείσει τον Μέγα Βασίλειο να αφήσει τη δικηγορική και να γίνει μοναχός. Όταν μάλιστα πέθανε ο πατέρας της, η Μα­κρίνα ανέλαβε να αναθρέψει και διδάξει τον ένατο αδελφό της Πέτρο, τον έπειτα επίσκοπο Σεβαστείας· «επί πάσαν την υψηλοτέραν ήγαγε παίδευσιν».

Αλλά η οσία Μακρίνα δεν υπήρξε μόνο για την οικογένειά της «του βίου διδάσκαλος» και «μετά την μητέρα μήτηρ», αλλά και μεγάλη οσία και μοναχή. Όταν μεγάλωσαν οι αδελφοί της και πήραν ο καθένας το δρόμο του, η Μακρίνα αποτραβήχθηκε στα οικογε­νειακά τους κτήματα στον Πόντο κι εκεί ίδρυσε μεγάλο και υποδειγματικό γυναικείο κοινόβιο μοναστήρι. Να τι γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νύσσης για το φροντιστήριο αυτό της αρετής, όπως το χαρακτηρίζει· «Χορός ην περί αυτήν παρθένων πολύς, ας αυτή διά των πνευματικών ωδίνων γεννήσασα, και εις τελείωσιν διά πάσης επιμελείας προάγουσα, την των αγγέλων εμιμείτο ζωήν εν ανθρωπίνω σώματι». Άγιες γυναίκες, που έδωσαν το βίο τους για να κερδίσουν τη ζωή.

Η οσία Μακρίνα πέθανε ένα χρόνο μετά το θάνα­το του αδελφού της Μεγάλου Βασιλείου, δηλαδή το 380. Ο άγιος Γρηγόριος, που βρέθηκε παρών στο θάνατό της και της έκλεισε τα μάτια, μας περιγράφει συγκινητι­κά τις τελευταίες στιγμές της. Μας απομνημονεύει και την προσευχή της οσίας πριν παραδώσει το πνεύμα, μια προσευχή γεμάτη πίστη και ελπίδα, που αρχίζει με αυτά τα λόγια· «Συ έλυσας ημίν, Κύριε, του θανάτου τον φό­βον· συ ζωής αληθινής αρχήν ημίν εποίησας το τέλος της ενταύθα ζωής». Η οσία Μακρίνα, με την προσδο­κία της αναστάσεως, έκανε το πέρασμα «εκ του θανά­του εις την ζωήν». Προσευχόταν με πολύ σιγανή φωνή κι έκανε το σταυρό της· «επετίθει την σφραγίδα τοις οφθαλμοίς και τω στόματι και τη καρδία». Αμήν.

(Μητροπ. Κοζάνης Διονυσίου (+), Εικόνες Έμψυχοι, Αποστ. Διακονία, σ. 418-420)

ΚΑΤΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ "ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ" ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Η προσφυγοπούλα από τη Σαμψούντα, στη Νέα Χηλή. Η ιστορία της θείας Ανάστας…

Η θεία Ανάστα, από το χωριό Κερπισλί

Η ιστορία της μικρής προσφυγοπούλας Ανάστας Σπυριδοπούλου, μετέπειτα Αραπίδου, από το Κερπισλί της Σαμψούντας, που έζησε την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και κατέληξε στη Νέα Χηλή Αλεξανδρούπολης.

της Ουρανίας Πανταζίδου
Υποπλοιάρχου ΠΝ (ε.α)

Πέρυσι, τέτοια περίπου εποχή μου είχε ζητηθεί από τον Πολιτιστικό Σύλλογο της Νέας Χηλής «Άγιος Γεώργιος» να γράψω την ιστορία κατοίκου του χωριού μας, για να παρουσιαστεί μαζί με άλλες, στο δημοτικό θέατρο, στις εκδηλώσεις της 19ης Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που θα πραγματοποιούσαν οι ποντιακοί σύλλογοι του Δήμου Αλεξανδρούπολης.

Επιλέξαμε την ιστορία της «θείας» Ανάστας Σπυριδοπούλου, μετέπειτα Αραπίδου. Προσπάθησα να γράψω με τέτοιο τρόπο την ιστορία της (οι πληροφορίες δόθηκαν από την κόρη της Αλεξάνδρα) ώστε κατά την ανάγνωση στην εκδήλωση να κεντρίσει το ενδιαφέρον των θεατών. Δε γνωρίζω τι απήχηση είχε καθώς απουσίαζα στη Σύρο όπου διέμενα τότε.

Σήμερα, καθώς είχα την τύχη να έρθει στα χέρια μου η φωτογραφία ενός από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ιστορίας (κατοίκου επίσης της Νέας Χηλής), θέλησα να μοιραστώ την ιστορία της μικρής προσφυγοπούλας από τη Σαμψούντα του Πόντου! Για να την γνωρίσουν και οι νεότεροι κάτοικοι της Νέας Χηλής Αλεξανδρούπολης.

Η Ανάστα ήταν κόρη του Ευθύμιου και της Ευθυμίας Σπυριδοπούλου, από το χωριό Κερπισλί της Σαμψούντας. Ο Ευθύμιος και Ευθυμία είχαν άλλα τέσσερα παιδιά. Τον Θόδωρο, την Στυλιανή, την Κυριακή και το μικρό Θεμιστοκλή. Ζούσαν ήσυχα στο χωριό τους, είχαν τον τρόπο τους.

Μα ήρθαν χρόνια δίσεκτα. Οι Τούρκοι πήραν την απόφαση να αφανίσουν τους χριστιανούς της Ανατολής. Ξαπέστειλαν τα σκυλιά τους, τους Τσέτες, που με τον αρχηγό τους, τον Τοπάλ Οσμάν, λεηλάτησαν, βίασαν, αφάνισαν τους χριστιανούς της περιοχής της Σαμψούντας.

Το σχέδιο της οριστικής σφαγής και Γενοκτονίας της ράτσας μας δόθηκε στις 19 Μαΐου 1919, όταν ο Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα.

Άφθονο ήταν το αίμα των χριστιανών που χύθηκε. Άλλοι πάλι οδηγήθηκαν στα αμελέ ταμπουρού, στα τάγματα εργασίας δηλαδή και χάθηκαν στις πορείες θανάτου.

Ο αδελφός της Ανάστας, ο Τελή Θόδωρος κατέφυγε στα βουνά αντάρτης. Τον είπαν Τελή γιατί ήταν ατρόμητος και δεν προσκύνησε τον άπιστο. Οι γονείς της Ανάστας και η αδελφή της η Κυριακή πέθαναν στο χωριό. Όσο για τη Στυλιανή, είχε χαθεί…

Τα δυο μικρότερα παιδιά, την Ανάστα και τον Θεμιστοκλή τους πήρε η γυναίκα του Τελή Θόδωρου και μαζί με το δικό της κοριτσάκι ξεκίνησαν από το χωριό, μαζί με άλλους συγχωριανούς τους, για να φτάσουν σε λιμάνι, στον Εύξεινο Πόντο. Ήλπιζαν να βρουν κάποιο πλοίο, να τους πάρει στην Ελλάδα.

Τέσσερις μήνες περιπλανήθηκαν. Περπάτησαν ατελείωτα κάτω από γεφύρια, μέσα από νερά και καλαμιές. Τρώγανε ότι βρίσκανε στο δρόμο τους. Οι Τούρκοι καιροφυλακτούσαν σε κάθε τους βήμα.

Μια μέρα, ο παπάς που ήταν μαζί τους, είπε σε μια γυναίκα που κρατούσε το μωρό στην αγκαλιά της ή να φύγει ή να το πνίξει στο ποτάμι.

– Για να μην μας προδώσει το κλάμα του μωρού, της είπε.

Η γυναίκα, παρ΄ όλο τον πόνο της, έριξε το παιδί της στο ποτάμι.

Η Ανάστα μαζί με τους άλλους συνέχισαν το δρόμο τους. Στο δρόμο συνάντησαν πολλές δυσκολίες. Κάποτε χρειάστηκε να περάσουν ένα ποτάμι.

Τότε ο Λευτέρης Παμπουκίδης τη φορτώθηκε στην πλάτη του. Έτσι, φορτωμένη στην πλάτη του Λευτέρη Παμπουκίδη κατάφερε να σωθεί από βέβαιο θάνατο η μικρή Ανάστα.

Λευτέρης Παμπουκίδης, από την Αμάσεια του Πόντου

Μετά από κακουχίες τεσσάρων μηνών κατάφεραν επιτέλους να φτάσουν στα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Στο λιμάνι του Σοχούμι επιβιβάστηκαν σε πλοίο το οποίο θα τους έφερνε στην Ελλάδα. Στη διαδρομή θέριζαν οι αρρώστιες. Όσοι πέθαιναν, τους έριχναν στη θάλασσα.

Η Ανάστα δε θα ξεχνούσε ποτέ μια σκηνή που διαδραματίστηκε δίπλα της. Ο ήλιος έγερνε στη δύση του. Το σκοτάδι δε θα αργούσε να τυλίξει για άλλη μια νύχτα το καράβι.

Το σκοτάδι πάντα τη φόβιζε, έβλεπε παράξενες σκιές, σκιές τρομακτικές λες και έρχονταν να την κατασπαράξουν. Η θάλασσα και ο ουρανός σφιχταγκάλιαζαν το πλοίο, το οποίο ανεβοκατέβαινε αργά στα κύματα. Το χρώμα ουρανού και θάλασσας γίνονταν ένα στο σκοτάδι.

Δίπλα της ακούστηκε μια κοριτσίστικη φωνή.

– Μάνα, μάνα ξύπνα. Η γυναίκα δε σάλευε. Την έσπρωξε πιο δυνατά, το κεφάλι της έπεσε από τον μπόγο όπου ήταν στερεωμένο, έγειρε στο πλάι. Το κορίτσι έβαλε τα κλάματα. Κατάλαβε ότι κάτι σοβαρό συνέβη στη μάνα της.

– Μάνα, μάνα, μάνα, ξύπνα, μίλα μου…

Νεκρική σιγή γύρω. Χιλιάδες ψυχές ξέχασαν για λίγο το δικό τους πόνο και αφουγκράζονταν το κλάμα του κοριτσιού. Το κορίτσι αγκάλιασε το σώμα της μάνας. Ανασήκωσε το κεφάλι της, το έφερε κοντά στο πρόσωπό της…

– Μάνα, ξύπνα, μη μ΄ αφήνεις μόνη, μόνη είμαι μάνα στον κόσμο, μόνο εσένα έχω. Όλους τους έχασα, όλους… Είσαι άδικη μάνα, μ΄ ακούς;

Εσύ δεν υποσχέθηκες ότι θα επέστρεφε ο πατέρας στο σπίτι και θα αντάμωνε πάλι όλη η οικογένεια; Δεν κράτησες μάνα την υπόσχεσή σου και τώρα φεύγεις και εσύ και μ΄ αφήνεις ορφανή, μόνη στον κόσμο.

Τα μάτια του κοριτσιού ήταν γεμάτα δάκρυα. Έκλαιγε και ανάμεσα στα αναφιλητά της σιγοψιθύριζε…

– Μανίτσα μ’, μανίτσα μ’, μανίτσα μ’, μερ εφέκες με και πας, μανίτσα μ’, μικρόν ορφανόν εφέκες με, μανίτσα μ’.

Κουνούσε τη μάνα στα χέρια σαν να νανούριζε την κούκλα της.

– Ξύπνα μάνα μ΄, φοβάμαι…

Την πλησίασαν δυο γεροδεμένοι άνδρες από το πλήρωμα του πλοίου. Τα χέρια του κοριτσιού δεν αντέδρασαν, έπεσαν στο πλάι. Πήραν τη γυναίκα από την αγκαλιά της και τη μετέφεραν στην άκρη του πλοίου. Ένας παπάς διάβασε μια ευχή.

– Αιωνία σου η μνήμη αδελφή. Την σήκωσαν και πάλι στα χέρια και την έριξαν στη θάλασσα.

Τ ο ουρλιαχτό του κοριτσιού τους τρόμαξε. Και ύστερα σιωπή. Ακόμη και τα δάκρυα στέρεψαν στα μάτια τους. Οι άνθρωποι έγειραν τα κεφάλια τους. Δεν είχαν άλλη δύναμη να μιλήσουν, να κλάψουν, να παραπονεθούν, να τραγουδήσουν. Το πλοίο συνέχιζε το ταξίδι του.

Οι μέρες τους φαίνονταν ατελείωτες. Μερόνυχτα έβλεπαν μόνο ουρανό και θάλασσα. Κάποτε είδαν από μακριά στεριά. Τους είπαν πως ήταν το νησί Λευκάδα.

Λαχταρούσαν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες να πιάσουν λιμάνι, να πατήσουν λίγη στεριά. Αντί γι΄ αυτό τους κράτησαν για σαράντα περίπου μέρες στο πλοίο, σε καραντίνα.

Μετά από 40 μέρες το πλοίο πλησίασε στο λιμάνι για να τους αποβιβάσει. Με έκπληξη είδαν πολλούς ανθρώπους να τους περιμένουν εκεί.

Αναθάρρησαν, σκέφτηκαν ότι τα αδέλφια μας οι Έλληνες κατέβηκαν στο λιμάνι για να τους υποδεχτούν. Μα όσο πλησίαζαν τόσο η αγωνία τους μεγάλωνε. Τα λόγια και οι διαθέσεις δεν ήταν ανθρώπων που σε καλοδέχονται.

– Τουρκόσποροι, να φύγετε, φώναζαν. Αυτοί τους κοίταζαν με απορία, κοιτιόντουσαν μεταξύ τους, νόμιζαν ότι κάποιοι Τούρκοι βρίσκονταν ανάμεσά τους.

Μα σαν κατάλαβαν ότι τουρκόσπορους αποκαλούσαν τους ίδιους, έσκυψαν το κεφάλι ταπεινωμένοι.

– Έλληνες είμαστε, τους έλεγαν.

Το κλίμα δε τους σήκωνε. Πολλοί πήραν πάλι των οματιών τους και έφυγαν σε αναζήτηση άλλης πατρίδας. Η γυναίκα του Τελή Θόδωρου πήρε τα παιδιά και έφυγαν για τη Δράμα.

Εκεί άκουσαν ότι υπήρχαν χωράφια και καπνά. Όμως τα παιδιά δεν περνούσαν καλά. Η γυναίκα τα κακομεταχειρίζονταν. Τότε, ένας ξάδελφος του πατέρα τους ο Χατζή-Γιώργης τα πήρε μαζί του και πήγανε στην Ξάνθη.

Εκεί μια μέρα έφτασε ένα όμορφο παλικάρι από χωριό του Έβρου. Ο Σταύρος Αραπίδης. Ζητούσε να παντρευτεί μια προσφυγοπούλα από του Πόντου τα μέρη. Είδε την Ανάστα, 14 χρονών λυγερόκορμο κορίτσι ήταν και αυτός μόλις 18. Παντρεύτηκαν και την έφερε στη Νέα Χηλή στα 1924.

Ο Σταύρος Αραπίδης, στρατιώτης το 1931

Παιδιά ήταν και οι δυο. Δεν ήταν εύκολη η ζωή τους. Φτώχεια και αγώνας για επιβίωση. Και ύστερα ήρθαν τρία παιδιά. Η Αλεξάνδρα, η Κυριακή και η Ελισάβετ. Και ρίζωσαν στον τόπο. Και αναθρέψαν τα παιδιά τους και αυτά έκαναν τα δικά τους παιδιά.

Η θεία Ανάστα ανοίγει φύλλα, όπως παλιά

Η «θεία» Ανάστα πέθανε το 2011 σε ηλικία 97 χρονών. Μέχρι και το τέλος θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια τα χρόνια που έζησε, παιδί εκεί στον Πόντο, γυναίκα κατόπιν, εδώ στη Νέα Χηλή.

Ο Θεός την αξίωσε να δει 4 εγγόνια και 5 δισέγγονα. Αυτή ήταν η ιστορία της μικρής Ανάστας. Χιλιάδες ήταν τα παιδιά που γνώρισαν το σκληρό πρόσωπο της προσφυγιάς.

Υ.Γ. Χρόνια αργότερα και αφού είχαν καταλαγιάσει τα πράγματα, η Ανάστα έμαθε ότι η αδελφή της η Στυλιανή είχε σωθεί και ζούσε στη Ρωσία. Την είχε κλέψει ένας Αρμένης και την παντρεύτηκε εκεί. Το 1984 πήγανε στη Ρωσία και έσμιξαν οι δυο αδελφές, έπειτα από 60 χρόνια.

Πάντα η «θεία» Ανάστα ανέφερε σε συζητήσεις της το Λευτέρη Παμπουκίδη. Γι΄ αυτήν ήταν ο σωτήρας της και όπως έλεγε αν δεν ήταν εκείνος η ίδια θα είχε πεθάνει…

πηγή

Γιατί την οδό της Θεο-γνωσίας..

«Η ανθρωπίνη επιστήμη παρέχει το μέσο για την έκφραση της εμπειρίας, αλλά είναι αδύνατο να μεταδώσει την γνώση, η οποία αληθώς σώζει, χωρίς την συνεργία της Χάριτος.

Η γνώση του Θεού είναι γνώση οντολογική και όχι αφηρημένη - θεωρητική.

Χιλιάδες και χιλιάδες επαγγελματιών θεολόγων λαμβάνουν τα ανώτατα πτυχία, ενώ στην σφαίρα του Πνεύματος παραμένουν κατ’ ουσία σε βαθειά άγνοια. Και τούτο, διότι δεν ζουν συμφώνα προς τις εντολές του Χριστού· λόγω δε τούτου στερούνται του φωτός της θεογνωσίας.

 

Ο Θεός είναι αγάπη. Και η αγάπη αυτή αποκτάται δια της οδού της μετανοίας...»
 

Άγιος Γεροντας Σωφρόνιος

Τι φοβόμαστε ότι θα χάσουμε, ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν μας ανήκει;;

Maravillous!

Το μικρό θαλασσινό μυστικό της Λακωνίας!

 

Δεν είναι εδώ το μοναδικό σημείο που η Λακωνία ακουμπά στην θάλασσα –κάθε άλλο: η Μάνη έχει το «βαρύ πυροβολικό» των παραλιών, η Μονεμβασιά είναι «καράβι που πλέει στη θάλασσα» που έλεγε και το διασημότερο παιδί της, ο Γιάννης Ρίτσος, και ο Γέρακας είναι η ελληνική απάντηση στα νορβηγικά φιορδ. Εδώ είναι, όμως, το πιο ιδιαίτερο. Το λιγότερο γνωστό. Το πιο παράξενο. Και γι’ αυτό μαγικό.

Εκεί που ο Πάρνωνας βουτά απότομα στη θάλασσα, εκεί που το Μυρτώο απλώνεται απέραντο ως τη γραμμή του ορίζοντα, εκεί φωλιάζει το Κυπαρίσσι. Σε μια πελοποννησιακή γωνιά που μοιάζει επικίνδυνα με την άκρη του κόσμου.

Κύπρος1974_Αδέλφια σώζουν Εικόνες απο την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο υπό κατοχή κομμάτι της Λευκωσίας. Για να μην πέσουν στα χέρια των απίστων...

 

Δύσκολες λέξεις του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: ~ αποκαρώνω ~

 

Το Βυζάντιο που δε μάθαμε ποτέ – Ποίηση, έρωτας και γέλιο από τον Ναζιανζηνό ως τον Καβάφη

ΘΕΟΓΥΜΝΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ, ΚΟΥΡΕΛΙΑΡΗΔΕΣ ΥΠΗΚΟΟΙ…

 

(ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΥΘΥΝΗΣ)

 

 Γράφει  ο  Ν.Δαπέργολας

Πολλές φορές, σέ παλαιότερα κείμενα, ἀναφέρθηκα στήν εὐθύνη πού ἔχουμε ὅλοι μας. Ἄρχοντες ἀλλά καί ἀρχόμενοι, ποιμένες ἀλλά καί ποιμαινόμενοι, κλῆρος ἀλλά καί λαός. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Καί μπορεῖ πολύ συχνά νά ἐγκαλοῦμε τούς πολιτικούς καί ἐκκλησιαστικούς μας ἡγέτες γιά ὑποκρισία, διαφθορά καί προδοσία. Καί ἀσφαλῶς ὄχι ἄδικα. Συνήθως ὅμως ξεχνοῦμε ἤ ἔστω ὑποτιμοῦμε τήν τεράστια συνευθύνη πού ἔχουμε καί ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι. Συνευθύνη ὁρατή, γιά ὅσα ἀποδεχόμαστε, γιά ὅσα στηρίζουμε, γιά ὅσα ἀπλῶς ἀνεχόμαστε μέ τή μή ἀντίδραση καί τήν τυφλή ὑπακοή μας. Ἀλλά καί συνευθύνη λιγότερο ὁρατή – καί τελικά πιό οὐσιαστική. Δηλαδή, εὐθύνη πνευματική. Ἐξαιτίας τῆς ἐκούσιας παρακμῆς μας, τῆς ἐμμονικῆς ἀποστασίας μας, τῆς ἐπίμονα συνεχιζόμενης πνευματικῆς μας ἀθλιότητας. Ἠ κατάσταση στήν ὁποία εἴμαστε βυθισμένοι ὡς λαός (καί ὡς πολῖτες καί ὡς ὀρθόδοξοι πιστοί) ἐδῶ καί πολλά χρόνια καί ἀπό τήν ὁποία ἀρνούμαστε νά ξυπνήσουμε.

Περί αὐτῆς τῆς πνευματικῆς εὐθύνης καί τό σημερινό κείμενο. 

Γιά νά μή λέμε μόνο γιά τόν ὄντως θεόγυμνο βασιλιᾶ, ἀλλά καί γιά ὅσους εἶναι ἐπίσης γυμνοί ἤ στήν καλύτερη περίπτωση ντυμένοι μέ ἄθλια κουρέλια. Μέ μιά πολύ εὔγλωττη καί ἀποστομωτική ἀπάντηση πού δίνει σέ ὅλους μας ἀπό τόν μακρινό 7ο αἰῶνα ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος, ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σινᾶ καί μετέπειτα πατριάρχης Ἀντιοχείας, ὁ ὁποῖος μιλῶντας «περί ἀναξίων ἀρχόντων» (καί πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν), τονίζει ὅτι αὐτοί προχειρίζονται κατά παραχώρηση ἤ καί βούληση τοῦ Θεοῦ σέ ἀνάξιους λαούς ἐξαιτίας αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναξιότητάς τους. Καί πρός ἐπίρρωσιν αὐτοῦ, ἀναφέρει δύο ἄκρως διδακτικά περιστατικά.

Τό πρῶτο (καί πολύ γνωστό) ἀναφέρεται σέ ἕνα σύγχρονό του ἅγιο ἀσκητή, πού ὅταν ἄρχισαν στήν Κωνσταντινούπολη οἱ αἱματοχυσίες ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ τυράννου Φωκά (602-610), καθώς εἶχε πολλή παρρησία πρός τόν Θεό, ἄρχισε νά τόν ρωτᾶ μέ ἁπλότητα: «Κύριε, γιατί μᾶς ἔδωσες τέτοιον βασιλέα;» Καί τότε, ἀφοῦ τό ἔλεγε αὐτό γιά ἀρκετές ἡμέρες, τοῦ ἦλθε φωνῆ ἀπό τόν οὐρανό πού ἔλεγε: «Σᾶς τόν ἔδωσα, διότι δέν βρῆκα ἄλλον ἀκόμη χειρότερο γιά νά σᾶς στείλω».

Τό δεύτερο (καί ὄχι τόσο γνωστό) περιστατικό σχετίζεται μέ μία πόλη στή Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου, ποῦ οἱ κάτοικοί της ζοῦσαν βουτηγμένοι στήν ἀνομία καί τήν ἀκολασία. Ἐκεῖ ὑπῆρχε καί κάποιος ἐξαιρετικά διεφθαρμένος, πού μιά μέρα γιά κάποιο λόγο ἔγινε μοναχός, ἀλλά συνέχισε νά ζεῖ μέ ἀσωτία. Ὅταν πέθανε ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλης, παρουσιάσθηκε σέ ἕναν ἅγιο ἀσκητή, πού ζοῦσε στήν εὐρύτερη περιοχή, ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ παρήγγειλε νά πάει καί νά προετοιμάσει τήν πόλη, ὥστε νά χειροτονήσουν ἐπίσκοπο αὐτόν τόν διεφθαρμένο μοναχό. Ἔτσι καί ἔγινε. Σύντομα μάλιστα ὁ νέος ἐπίσκοπος ἄρχισε μέ τόν νοῦ του νά φαντάζεται ὅτι εἶναι σπουδαῖος καί νά ὑψηλοφρονεῖ. Τότε παρουσιάσθηκε καί σ’ αὐτόν ὁ ἄγγελος καί τοῦ εἶπε: «Γιατί ὑπερηφανεύεσαι, ἄθλιε; Σοῦ λέω ἀλήθεια ὅτι δέν ἔγινες ἐπίσκοπος, ἐπειδή ἤσουν ἄξιος γιά ἰεροσύνη. Ἀλλά ἔγινες, ἐπειδή πολύ ἁπλά αὐτῆς τῆς πόλης τέτοιος ἐπίσκοπος τῆς ἄξιζε».

Γι’ αὐτό λοιπόν, ἴσως εἶναι καιρός νά πάψουμε τόσο πολύ νά ἀποροῦμε καί νά βαρυγκομοῦμε μόνο μέ αὐτούς ποῦ μᾶς κυβερνοῦν. Ἡ κατάντια τούς εἶναι ὄντως τραγική, ἄς δοῦμε ὅμως κάποια στιγμή πρωτίστως καί τή δική μας κατάντια. Καί νά καταλάβουμε κάποτε ἐπιτέλους ὅτι τό πρόβλημα δέν εἶναι τόσο αὐτοί, ὅσο ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Σέ τέτοιους δαιμονικούς πολιτικούς τυράννους, ἀλλά καί σέ τέτοιους ἀνάξιους καί φρικτούς ἐκκλησιαστικούς ἡγέτες ἐπίσης, ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά παραδινόμαστε ἐξ αἰτίας τῶν ἀνομιῶν μας, γιατί τέτοιοι καί ἀκόμη χειρότεροι εἶναι ποῦ μᾶς ἀξίζουν. Ἄλλωστε αὐτούς δέν ἐπιζητοῦμε καί σέ αὐτούς δέν εἶναι πού ἀναπαυόμαστε; Καί ἄν μᾶς ἔστελνε καλύτερους ἀπό ἐμᾶς, πόθεν προκύπτει δηλαδή ὅτι ἐμεῖς θά τούς ἀποδεχόμασταν, ὅτι θά τούς ἀκολουθούσαμε καί δέν θά τούς ἀποβάλλαμε ἀπό τό σῶμα μας (ὅπως κάποτε τόν μέγα Καποδίστρια), ἐπιμένοντας πεισματικά στόν βοῦρκο; Ἐπειδή λοιπόν στό τρομακτικό σημεῖο ἀποστασίας πού βρισκόμαστε καί μέσα στό ἐφιαλτικά ἄγονο καί νεκρικό τοπίο στό ὁποῖο ζοῦμε (πιό ζοφερό καί πιό ἀποτρόπαιο ἀπό κάθε ἄλλη φορά στήν Ἱστορία μας), οἱ ἀχρεῖοι εἶναι πού μᾶς ἀξίζουν καί ἐπειδή ἀκόμη ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τήν ἐπιβάλλουμε ἐμμέσως στούς ἑαυτούς μας τήν παρουσία τους καί τήν προκαλοῦμε (μέσῳ καί τῆς ἐνεργοποίησης τῶν πνευματικῶν νόμων), γι’ αὐτό τό ἐπιτρέπει καί ὁ Θεός. Πού καί πάλι ὡστόσο, ἄς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι δέν τό ἐπιτρέπει τιμωρητικά, ἀλλά παιδευτικά Ἀντί ὅμως νά βάλουμε μυαλό, ἀντί νά ἔλθουμε σέ συναίσθηση γιά νά ζητήσουμε καί νά λάβουμε τό ἔλεός Του, ἐμεῖς συνεχίζουμε τά ἴδια, ἐμμονικά ἀνεπίστροφοι καί τραγικά ἀμετανόητοι. Εἶναι σίγουρο ὅμως ὅτι ἄν ἀλλάζαμε λίγο τά μέσα μας, τά πράγματα θά ἦταν ἐντελῶς διαφορετικά καί ἔξω.

Κατά τόν λαό καί οἱ ἄρχοντες λοιπόν. Καί γιά νά τό προχωρήσουμε καί λίγο πιό πέρα, τοιοῦτοι ἔπρεπον ἡμῖν ἀρχιερεῖς. Καί ὄχι μόνο ἀρχιερεῖς, ἀλλά καί παπᾶδες καί πολιτικοί καί ἀκαδημαϊκοί καί δικαστές καί δάσκαλοι καί ἀστυνομικοί καί δημοσιογράφοι καί ἐπιχειρηματίες καί κάθε λογῆς ἄλλοι. Πού διοικοῦν, πού ἐπηρεάζουν καταστάσεις, πού διαμορφώνουν συνειδήσεις. Σάρξ ἐκ τῆς σαρκός ἡμῶν ὅλοι τους. Ἄν δέν ἦταν ἐξάλλου θανάσιμα ἄρρωστη ἡ σάρκα, θά τούς εἶχε ἀποβάλει πρό πολλοῦ. Ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ δική μας ἀποστασία καί ἡ δική μας τύφλωση, οὔτε καί αὐτοί θά ὑπῆρχαν.

Κάποια στιγμή, ἐπιτέλους, ὀφείλουμε νά τό σκεφτοῦμε σοβαρά…