Ἡ νίκη ἐπὶ τῶν παθῶν καὶ τὰ παθήματα ὡς μοχλὸς ἐν Πνεύματι ἐμπειρίας
Πολλάκις ἠσθάνθην ἐμαυτὸν ἐσταυρωμένον ἐπὶ ἀοράτου σταυροῦ. Τοῦτο συνέβαινεν ἐν τῷ Ἄθῳ, ὅτε θυμὸς ἐκυρίευεν ἐμοῦ ἐναντίον ἐκείνων, οἵτινες προσέβαλλον ἐμέ. Τὸ πονηρὸν τοῦτο πάθος ἐφόνευεν ἐν ἐμοὶ τὴν προσευχὴν καὶ οὕτως ὡδήγει ἐμὲ εἰς φρίκην.
Κατὰ καιροὺς ἡ πάλη πρὸς τὸ πάθος τοῦτο ἐφαίνετο ἀδύνατος: Κατέσχιζεν ἐμέ, ὡς τὸ ἄγριον θηρίον κατασπαράσσει τὸ θύμα αὐτοῦ. Συνέβη ποτε ἐξ αἰτίας στιγμιαίου ἐρεθισμοῦ ἡ προσευχὴ νὰ ἀποχωρήση ἀπ’ ἐμοῦ. Ἠγωνιζόμην ἐπὶ ὀκτὼ μήνας, ὅπως ἐπιστρέψη αὕτη. Ὅτε ὅμως ὁ Κύριος ἐνέδωσεν εἰς τὰ δάκρυά μου, τότε ἡ καρδία μου ἐγένετο νηφαλιωτέρα καὶ πλέον ὑπομονητική.
Ἡ πείρα αὕτη τῆς σταυρώσεως ἐπανελήφθη ἀργότερον (ἐν Γαλλίᾳ ἤδη), ἀλλὰ δι’ ἄλλου τρόπου. Δὲν ἠρνούμην νὰ διακονῶ ὡς πνευματικός τούς προσερχομένους εἰς ἐμέ. Ἰδιαιτέρως συνέπασχεν ἡ καρδία μου μετὰ τῶν ψυχικῶς ἀσθενούντων. Τινὲς ἐξ αὐτῶν κλονισθέντες ὑπὸ ἀκραίων δυσκολιῶν τῆς συγχρόνου ζωῆς, ἐζήτουν ἐπιμόνως παρ’ ἐμοῦ διαρκῆ προσοχήν, πρᾶγμα ὅπερ ὑπερέβαινε τὰς δυνάμεις μου. Ἐδημιουργοῦντο ἀδιέξοδοι καταστάσεις: Πρὸς οἱανδήποτε κατεύθυνσιν καὶ ἐὰν ἐκινούμην, ὑπῆρχε τὶς, ὅστις θὰ ἔκραζεν ἐκ τοῦ πόνου. Τοῦτο ἀπεκάλυψεν εἰς ἐμὲ τὰ παθήματα τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων, τῶν συντετριμμένων ὑπὸ τῆς ἀγριότητος τοῦ περιβοήτου ἡμῶν πολιτισμοῦ.
Ἡ κολοσσιαία κρατικὴ μηχανή, καίτοι ἐδημιουργήθη ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, φέρει ἐν τούτοις χαρακτῆρα ἀπροσώπου, ἵνα μὴ εἴπω ἀπανθρώπου, συσκευῆς, ἥτις μετὰ ἀδιαφορίας καταπιέζει ἑκατομμύρια ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων. Ἀνίσχυρος νὰ ἀλλάξω τὰ κατ’ οὐσίαν ἀνυπόφορα καὶ ὅμως νόμιμα ἐγκλήματα τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῶν λαῶν, κατὰ τὴν ἐκτὸς πάσης ὁρατῆς εἰκόνος προσευχήν μου ἠσθάνθην τὴν παρουσίαν τοῦ ἐσταυρωμένου Χριστοῦ. Ἔζων τὸ Πάθος Αὐτοῦ ἐν Πνεύματι τοσοῦτον ἐναργῶς, ὥστε ἡ φυσικὴ ὅρασις τοῦ «ὑψουμένου ἐκ τῆς γῆς» (βλ. Ἰωάν. 12,32) οὐδόλως θὰ ἐνίσχυε τὴν συμμετοχήν μου εἰς τὸν πόνον Αὐτοῦ. Ὅσον μηδαμινὰ καὶ ἂν ἦσαν τὰ βιώματά μου, ἐν τούτοις ηὔξανον εἰς βάθος τὴν γνῶσιν τοῦ Χριστοῦ, ὡς πρὸς τὴν ἐπὶ γῆς ἐμφάνισιν Αὐτοῦ, ἵνα σώση τὸν κόσμον.
Θαυμαστὴ ἀποκάλυψις ἐδόθη εἰς ἡμᾶς ἐν Αὐτῷ. Οὗτος ἑλκύει πρὸς Ἑαυτὸν τὸ πνεῦμα ἡμῶν διὰ τοῦ μεγαλείου τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ. Ἡ ψυχή μου μετὰ κλαυθμοῦ ηὐλόγει καὶ εὐλογεῖ τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα, τὸν εὐδοκήσαντα νὰ ἀποκαλύψη εἰς ἐμὲ διὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου τὴν μετ’ οὐδενὸς συγκρινομένην ἁγιότητα καὶ ἀλήθειαν τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, διὰ μέσου μικρῶν παθημάτων εἰς τὰ ὁποῖα ὑποβαλλόμεθα.
Αφηγείται ο Κώστας Καστανάς.
Προσπαθῶ νά αἰσθανθῶ τίς δονήσεις τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, νά διακρίνω τήν διαφορετική ἀτμόσφαιρα πού χαρακτήριζε αὐτές τίς μέρες, κάποιες ἄλλες ἐποχές, ἀλλά δέν τό καταφέρνω.
Εἶναι πλέον τέτοια ἡ ταχύτητα μέ τήν ὁποία κινοῦνται τά πάντα, πού δέν σέ ἀφήνουν νά συγκεντρωθεῖς, δέν σοῦ ἐπιτρέπουν νά «κλέψεις χρόνο» καί νά τόν ἀφιερώσεις στίς ἡμέρες τίς ὁποῖες θεωρούσαμε «ἅγιες» καί δέν σηκώναμε μῦγα στό σπαθί μας!
Ὅλα γύρισαν τούμπα ἀπό τήν στιγμή πού ἡ εἰκόνα κατέκτησε τόν κόσμο. Ἀπό τήν στιγμή πού ἀποκτήσαμε ἐλεύθερη ραδιοφωνία, ἐλεύθερη τηλεόραση, ἐλεύθερη πρόσβαση στά κοινωνικά δίκτυα. Ἀπό τήν στιγμή πού ἀποκτήσαμε «ἐλευθερία», ἡ ὁποία ἀγγίζει μέν τά ὅρια τῆς ἐλευθεριότητας, ἀλλά εἶναι ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό ἐλευθερία!
Καί, μοιραῖα, ἔρχεται ἡ νοσταλγία, σέ μιά προσπάθεια νά συναρμολογήσει τά ξέφτια τῆς μνήμης, νά συγκολλήσει θρυμματισμένες ἀναμνήσεις καί νά καλύψει τραύματα, πού δέν ἐπουλώνονται παρά μόνον ἐπιδερμικά.
Ὁ μόνος θεσμός πού δείχνει συνέπεια, αὐτές τίς ἡμέρες, εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Καί, αὐτομάτως, ἔρχεται στό μυαλό ἡ πάντα ἐπίκαιρη καί διαχρονική ρήση τοῦ μεγάλου Γιάννη Τσαρούχη: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό μόνο θέατρο πού παίζει τό ἴδιο ἔργο δύο χιλιάδες χρόνια κι ἔχει πάντα κόσμο». Ναί, ἔτσι εἶναι, ἄν καί δέν ἔχει πλέον τόσο πολύ κόσμο, ἐκτός ἀπό τίς μεγάλες ἑορτές, ὅπως ἡ Ἀνάσταση, πού θά γεμίσουν οἱ ναοί μέ πιστούς ἤ περίεργους, οἱ ὁποῖοι θά προστρέξουν μηχανικά «νά πάρουν τό Ἅγιον Φῶς», θά σταθοῦν στόν περίβολο οἱ περισσότεροι –ἐκτός κι ἄν βρέξει– καί μεσάνυχτα καί πέντε, θά φύγουν ἀγεληδόν πρός τό σπίτι ἤ τά κάθε εἴδους ταβερνεῖα γιά νά «ἀναστήσουν»…
Θυμᾶμαι τήν μάνα μου, πού τήν Μεγάλη Παρασκευή δέν ἔβαζε τίποτε στό στόμα της, οὔτε νερό, μέχρι νά βγεῖ ὁ Ἐπιτάφιος! Κι ἐμεῖς, τρώγαμε κάτι νερόβραστες φακές καί φρέσκα κρεμμύδια γιά νά πάρουμε κάποια γεύση, οὔτε λάδι οὔτε τίποτε τό μή νηστίσιμο. Τώρα, νηστεύουν οἱ Ἕλληνες τήν Μεγάλη Παρασκευή, ἀλλά μέ τό πού θά βγεῖ ὁ Ἐπιτάφιος ὁρμοῦν στά τσιπουράδικα καί τά παραλιακά μαγαζιά καί ταράζουν τίς γαρίδες, τίς καραβίδες, τά χταπόδια! Ὅ,τι κατεψυγμένο ἔχει μείνει στά ψυγεῖα, πέφτει στήν φωτιά καί «χλαπακιάζεται» ἀπό …νηστεύοντες ὀρθοδόξους! Ἄμ, δέν εἶναι ἔτσι ἡ νηστεία, Χριστιανοί!
«Τά χρόνια πέρασαν, ἀλλάξαν οἱ καιροί» ἔλεγε τό παλαιόν ἆσμα. Μά, δέν ἀλλάζουν οἱ καιροί. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι πού ἀλλάζουν. Ἡ ταχύτητα, ἡ εἰκόνα, τά σόσιαλ, ὁδηγοῦν τόν κόσμο ὁλοταχῶς πρός τό ἄγνωστο, καθώς οὐδείς γνωρίζει ποῦ μπορεῖ νά καταλήξει αὐτή ἡ φρενίτιδα! Τά ἔθιμα ξεχνιοῦνται, τά ἤθη ἀργοσβήνουν, οἱ παραδόσεις μπαίνουν «στό χρονοντούλαπο τῆς Ἱστορίας» (βρέ, τί μᾶς ἄφησε κληρονομιά ὁ Ἀνδρέας) καί πάει λέγοντας.
Μέχρι καί τά κόκκινα αὐγά τά παραγγέλνουμε ἕτοιμα, μήπως καί λερωθεῖ ὁ πάγκος τῆς κουζίνας μας ἀπό τήν μπογιά. Ποῦ εἶσαι, γιαγιά, πού ἔβαφες τά αὐγά μέ κρεμμυδόφυλλα! «Δέν εἶναι γιά τά λεφτά, ἀλλά γιά τό ἔθιμο» μᾶς ἔλεγε, ὅταν φωνάζαμε ὅτι «ἡ μπογιά γιά τά αὐγά εἶναι πολύ φθηνή.» Ποιός ἔδινε, ὅμως, σημασία στά λόγια της…
Ξημέρωσε
κι η γειτονιά ετοιμαζόταν για τα έθιμα της Μ.Πέμπτης, η μάνα μου θα
έβαφε τα κόκκινα αυγά, εμείς είχαμε μαζέψει φυλλαράκια για να έχουν πάνω
τους σχήματα,
η τεχνική ήταν κομμάτια από ένα καλτσόν και τύλιγμα των αυγών με το φυλλαράκι και βράσιμο στην κατσαρόλα με εκείνη
την κόκκινη μπογιά, το πρώτο αυγό ήταν για την Παναγία και θα έπαιρνε την θέση του στο εικονοστάσι....
Από
βραδύς η μάνα μου αλλά κι οι γειτόνισσες είχαν ζυμώσει το ζυμάρι και το
είχαν σκεπάσει με κουβέρτες για να ξεκουραστεί και να φουσκώσει, σήμερα
Μ.Πέμπτη θα έπλαθαν τα τσουρέκια και αργότερα με εκείνες τις μαύρες
λαμαρίνες θα τα πήγαιναν στο φούρνο του κυρ.Γιώργη με τα ξύλα για να
ψηθούν....
Εκείνες τις μυρωδιές κι εκείνες τις
εικόνες τις κουβαλάω μέσα μου και είναι που σκέφτομαι ότι είναι φορές
που με έχουν σώσει κι μ' έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο....
Μ.Πέμπτη και ο Μυστικός δείπνος κι ήταν που θα κοινωνούσαμε κι εμείς τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι.....
Οι νοικοκυρές δεν έκαναν άλλες δουλειές εκτός από τα έθιμα,
δεν έπρεπε να καρφώσεις ούτε καρφί στον τοίχο,
το χτύπημα του καρφιού εκείνη την μέρα είχε έναν θλιβερό ήχο....
Μ.Πέμπτη και τα δώδεκα Ευαγγέλια και η Σταύρωση....
Μ.Πέμπτη και η προδοσία της αλήθειας....
Θυμάμαι πως εκείνη την μέρα η γιαγιά μου μας έπλενε τα πόδια και τότε δεν καταλάβαινα γιατί....
Μ.Πέμπτη
τότε και στη γειτονιά επικρατούσε ησυχία, ούτε γέλια ούτε χαρές, ακόμα
κι εμείς τα παιδιά δεν βγαίναμε στην αλάνα να παίξουμε.
Μ.Πέμπτη
σήμερα και στην γειτονιά επικρατεί ησυχία, η διαφορά όμως είναι ότι
τότε υπήρχε ησυχία από σεβασμό και από κατάνυξη στο Θείο δράμα ενώ
σήμερα δεν ξέρω τι κακό μας βρήκε και είμαστε έτσι.
Μ.Πέμπτη και ο χτύπος της Σταύρωσης ακόμη ηχεί στην ψυχή μου....
Μάνα γιατί κλαις?
Γιέ μου σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχής αυλής κι ανθίτης της ερημιάς μου.....
Καλημέρα γείτονες μιας φτωχής και πάλι γειτονιάς,
ας μη ξεχνάμε ότι αυτός ο λαός δεν γονατίζει παρά μόνο στους νεκρούς του..
θεία Ευτέρπη
Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΙΣΚΟΣ
Υποψήφιος ευρωβουλευτής ΝΙΚΗ
Η 9η Ιουνίου πλησιάζει και η προεκλογική ατζέντα συνεχίζει να σέρνεται στον βούρκο των καθεστωτικών ΜΜΕ και της ντόπιας παρακμής εν γένει. Το ποιόν και η κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ελάχιστα αναφέρονται και μόνο παρεμπιπτόντως, ίσως επειδή αυτά τα υψηλής πολιτικής ζητήματα δεν είναι για το …πόπολο.
Είναι κοινός τόπος ότι ο νομικός πολιτισμός της συλλογικής Δύσης κατοχυρώνει την ελευθερία έκφρασης των πολιτών σε όλα τα καταστατικά του κείμενα. Το βρίσκουμε σε όλα τα εθνικά Συντάγματα (στο δικό μας στο άρθρο 14 παρ. 1) αλλά και στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο 11 για την ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης), στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (άρθρο 10, παρ. 1) κτλ κτλ. Κι ενώ εκεί διαβάζουμε αρχές φιλελεύθερες («Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών, χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και αδιακρίτως συνόρων…») στην πράξη η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ιδίως τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Είναι αληθές ότι η φύση του Διαδικτύου και η ανωνυμία των χρηστών εγείρουν κάποια ζητήματα (για ποινικά αδικήματα, πνευματική ιδιοκτησία…) όπου χρειάζονται όροι και νόμοι. Όμως οι περιορισμοί που ξεκίνησαν πριν 6 χρόνια στην Ψηφιακή Αγορά έχουν ήδη ξεφύγει τόσο που διαμορφώνουν ένα τοπίο αυταρχικού καθεστώτος, όλο και χειρότερο!
Το σύστημα εξουσίας όλα τα προηγούμενα χρόνια μιθριδάτισε την κοινωνία με την ιδέα των ελέγχων στο Διαδίκτυο, επικαλούμενο κυρίως δύο λόγους, την παιδική πορνογραφία και την «τρομοκρατία». Προφανώς το γεγονός ότι με την πρώτη αποκαλύπτονται εμπλεκόμενοι σχεδόν αποκλειστικά παρακοιμώμενοι της εξουσίας ενώ την δεύτερη την αξιοποιούν (όταν δεν την κατασκευάζουν) οι μυστικές υπηρεσίες της, δεν θεωρείται αξιολογήσιμο. Σιγά σιγά όμως άρχισε να ανοίγει η βεντάλια και συμπεριελήφθησαν ένα σωρό θέματα στα οποία το δυτικό καθεστώς δεν σηκώνει κουβέντα: τα φύλα δεν είναι μόνο δύο και δεδομένα κι ας λέει η Βιολογία, το κλίμα το αλλάζει η ανθρώπινη δραστηριότητα και θα μας σώσουν οι πράσινες επενδύσεις, η μαζική παράνομη μετανάστευση δεν είναι κάτι κακό ή μεθοδευμένο όπως λένε οι ρατσιστές, η Ρωσία είναι κακή και όποιος της αναγνωρίζει κάποιο δίκιο είναι πράκτορας του Πούτιν… Το όργιο βεβαίως της ιεροεξεταστικής μανίας ήταν επί «πανδημίας» (https://slpress.gr/idees/h-epistrofi-tis-e-ieras-exetasis-stin-on-line-zoi-mas/) όταν κάθε ισχυρισμός που απέκλινε μία ίντσα από τους χρησμούς του Τσιόδρα ήταν αποβλητέα «παραπληροφόρηση». Κι ας έχουν ήδη δικαιωθεί όλες οι σοβαρές ενστάσεις, κι ας παριστάνουν οι τότε «ειδικοί» σήμερα τους μουγγοθόδωρους…
Από το 2016 λοιπόν η Κομισιόν, αυτή η κορωνίδα του ευρωπαϊκού δημοκρατικού πνεύματος, πίεσε Facebook, Microsoft, Twitter και YouTube για έναν κώδικα δεοντολογίας που τους καλούσε αφενός να αφαιρούν όποια «παράνομη ρητορική μίσους» εντόπιζαν κι αφετέρου να παραθέτουν την κυρίαρχη προπαγάνδα σε κάθε αποκλίνουσα άποψη. Αυτό, που τότε πρωτοετέθη, πήρε από πέρυσι πιο άγρια όψη, με τον νέο νόμο για τη λογοκρισία που απαιτεί από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης την άμεση διαγραφή κάθε «παραπλανητικής» ανάρτησης (έγινε γνωστή η κόντρα της Κομισιόν με το Χ, πρώην Twitter), διαφορετικά θα κινδυνεύουν με πρόστιμα ύψους έως και 6% του …παγκόσμιου τζίρου τους! Τι σημαίνει όμως «παραπλανητική»; Η καλή μας ΕΕ την ορίζει ως τέτοια αν «είναι πιθανόν να προκαλέσει σοβαρή βλάβη σε άτομα ή στην κοινωνία», αν π.χ. «υποκινεί τον ρατσισμό, τη βία ή την εχθρότητα»! Ανήκουστο το να συνιστά «παραπλάνηση» κάτι που κρίνεται εκ του αποτελέσματος (πρόκληση βλάβης – σε ποιον άραγε…), απίστευτο το να ποινικοποιούνται συναισθήματα («εχθρότητα», «μίσος»…) αλλά αυτή είναι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και το πράγμα δεν περιορίζεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αλλά όλο και επεκτείνεται: η ΜΚΟ EU DisinfoLab, που χρηματοδοτείται από το Open Society Foundations του Τζορτζ Σόρος και υπαγορεύει την πολιτική της ΕΕ στο ζήτημα, πρότεινε πρόσφατα την επέκταση της καταστολής του ελεύθερου λόγου και σε κάθε ιστοσελίδα! Ζητάει να χρησιμοποιηθεί μια δομή ασφαλείας του ICANN (είναι η Εταιρεία Διαδικτύου για Εκχωρημένα Ονόματα και Αριθμούς) για τον εντοπισμό των ιστοτόπων που παρεκκλίνουν από τη όποια γραμμή στοίχισης και να τους κατεβάσουν. Το ICANN ώς στιγμής αρνείται αλλά στη διάρκεια της «πανδημίας» είχε συνεργαστεί μια χαρά, διαθέτοντας το σύστημα DNSTICR για τον εντοπισμό ιστότοπων με αναφορές στον covid, οπότε μάλλον προβλέπεται συμβιβασμός και περαιτέρω φίμωση των πάντων.
Ποιος λοιπόν θα υψώσει τη φωνή του μέσα στο κλίμα του Μεγάλου Αδερφού των Βρυξελλών; Πάντως όχι τα κοινοβουλευτικά κόμματα του καθεστωτικού τόξου που υπερθεμάτισαν στο πρόσφατο νομοσχέδιο για την άθλια «Πράξη για τις ψηφιακές υπηρεσίες (DSA)» η οποία μετέφερε στα καθ΄ ημάς την ευρωπαϊκή διαδικτυακή λογοκρισία. Σημειωτέα και η δημιουργία «μηχανισμού κρίσης» που θα αναλαμβάνει σε έκτακτες (φυσικά…) καταστάσεις την αποκλειστική «ενημέρωση» του κοινού! Πρόσεξε κάποιος τις καταπελτικές τοποθετήσεις και την καθολική αντίσταση των βουλευτών της ΝΙΚΗΣ στη Βουλή; Κάποτε ορισμένοι κάνανε αφ΄ υψηλού χιουμοράκι με τη Βόρειο Κορέα, την Κίνα ή την Τουρκία και σήμερα βάλθηκαν να τις ξεπεράσουν. Τουλάχιστον οι Ασιάτες δεν παριστάνουν τους ηρακλείς της ελευθεροφροσύνης…
Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του καλλιτεχνικού αστέρα του Χόλιγουντ, ηθοποιού και μουσικού, Τζόναθαν Τζάκσον, με αφορμή τη βιβλιοπαρουσίαση του έργου του «Το Μυστήριο της Τέχνης. Η γέννηση του Καλλιτέχνη κατ’ εικόνα Θεού» (Αθήνα, 20 Νοεμβρίου 2016). Ο καλλιτέχνης εδώ περιγράφει τις πνευματικές του εμπειρίες στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ ακούγονται αποσπάσματα από το έργο του.
Η συνήθεια που μπορείς να υιοθετήσεις από σήμερα, είναι εντελώς δωρεάν.
Ας το παραδεχτούμε, η απώλεια βάρους δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι πολύ πιο εύκολο να βάλουμε βάρος από το να προσπαθήσουμε να το χάσουμε μέσω της υγιεινής διατροφής και της αυστηρής άσκησης -ειδικά όταν υπάρχουν τόσες πολλές ανθυγιεινές τροφές εκεί έξω για να μας δελεάσουν. Αλλά σύμφωνα με έναν personal trainer, υπάρχει ένας εύκολος τρόπος για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας προς την απώλεια βάρους και είναι κάτι που οι περισσότεροι από εμάς το κάνουμε ήδη, αλλά απλώς δεν το κάνουμε αρκετά συχνά.Ειδικότερα, ο Chris Gagliardi είπε ότι η απώλεια του σπλαχνικού λίπους -που είναι το λίπος που κρύβεται μέσα στο σώμα μας γύρω από τα ζωτικά μας όργανα- είναι το κλειδί για να μας βοηθήσει να χάσουμε βάρος στο υπόλοιπο σώμα μας και ένας εύκολος τρόπος για να ξεκινήσουμε να το κάνουμε αυτό είναι να υιοθετήσουμε την εξής ρουτίνα: το περπάτημα.
Ο ειδικός, ο οποίος είναι πιστοποιημένος personal trainer στο American Council on Exercise (ACE), εξήγησε ότι αν δεν έχουμε ήδη μια καθιερωμένη ρουτίνα άσκησης, το περπάτημα είναι ένα «καλό σημείο εκκίνησης», καθώς είναι κάτι που μπορούμε να αρχίσουμε να κάνουμε αμέσως χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουμε χρήματα για συνδρομές γυμναστηρίου ή ειδικό εξοπλισμό, όπως αναφέρει στο Prevention.
Και το περπάτημα έχει τα δικά του οφέλη για την υγεία, καθώς μια μικρή μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Exercise Nutrition and Biochemistry διαπίστωσε ότι οι παχύσαρκες γυναίκες που συμμετείχαν σε πρόγραμμα περπατήματος για 50 έως 70 λεπτά τρεις ημέρες την εβδομάδα για 12 εβδομάδες μείωσαν σημαντικά το σπλαχνικό τους λίπος σε σύγκριση με την ομάδα που δεν περπατούσε.Ο Gagliardi είπε χαρακτηριστικά: «Ακόμα κι αν το σημείο εκκίνησής σας είναι ένα λεπτό περπάτημα, αν αυτό είναι περισσότερο από αυτό που έχετε κάνει, αυτό έχει οφέλη για την υγεία. Το να ξεκινάτε αργά και να ανεβείτε είναι καλύτερο από το να το παρακάνετε και να τα παρατήσετε».
Ο ειδικός είπε ότι ένας καλός τρόπος για να προσεγγίσει κανείς την καθημερινή του βόλτα είναι να δεσμευτεί να κάνει ένα γρήγορο περίπατο 10 λεπτών αφού φάει το δείπνο του και να αυξήσει σιγά σιγά τον χρόνο που περπατάει καθώς αισθάνεται πιο εξικοιωμένος με την καθημερινή άσκηση.Το περπάτημα είναι γνωστό πω κάνει καλό στην υγεία εδώ και χρόνια και πρόσφατα, ο γκουρού της δίαιτας, ο γιατρός Michael Mosley, υποστήριξε μια συγκεκριμένη τεχνική περπατήματος που υποτίθεται ότι ενισχύει τη μνήμη -το περπάτημα προς τα πίσω. Σύμφωνα με μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο Roehampton το 2018, το περπάτημα προς τα πίσω μπορεί να βοηθήσει να «βαδίσουμε πίσω» και διανοητικά, που σημαίνει ότι μπορούμε να ανακτήσουμε αναμνήσεις από κάτι που κάναμε νωρίτερα.Ο Δρ Mosley είπε ότι του «κίνησε το ενδιαφέρον» η περίεργη τεχνική τονίζοντας ότι ο ευκολότερος τρόπος για να τη δοκιμάσουμε είναι σε διάδρομο. Ωστόσο, μπορεί να γίνει στο σπίτι ή έξω, αρκεί να προσέχουμε. Πρότεινε να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά με λίγα μόνο βήματα τη φορά και, αν μπορούμε, να έχουμε έναν φίλο μαζί μας, ώστε να μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον.
el-gr/health/nutrition 
Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα που ανοίγουν οι ουρανοί
λένε ένα φως που βλέπουνε οι άνθρωποι οι αγνοί
Στο φως που αναλήβεται ψηλά στον ουρανό
τ’ αγνά τους μάτια βλέπουνε τον ίδιο τον Χριστό
Στον χρόνο που ξανάνοιωσε, στις ώρες τις καλές
βλέπουν γαριφαλόσκονη στις πόρτες, στις αυλές
Τα δέντρα αγκαλιάζουνε, φωτίζουν τις πλαγιές
στολίζουν τριαντάφυλλα, πηγάδια τις πηγές
Γίνονται κάμποι ολόχρυσοι, γίνονται το κρασί
γίνονται ασημόκουπα να λάμπεις μέσα εσύ
Ευτυχισμένη πέτρα, βγες απ’ το βαθύ γιαλό
να δω τα λουλουδάκια σου, να την ονειρευτώ
+Γέρων Πετρώνιος της Ιερός Ρουμανικής Σκήτης Αγίου Ορους
Ὁ Νυμφίος Χριστός μᾶς προσκάλεσε στὴ μυστικὴ εὐωχία τῶν γάμων Του, ἐνῶ αὐτὴ τὴν ἡμέρα μᾶς χαρίζει χωρὶς περιορισμοὺς τὶς δωρεές Του. Καὶ ὄχι μόνο τὶς δωρεές Του, ἀλλὰ τὸν Ἴδιο τὸν Ἑαυτό Του, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ.
Τέσσερα μεγάλα γεγονότα ἑορτάζουμε αὐτὴ τὴν ἡμέρα: τὸν Ἱερὸ Νιπτήρα, τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, τὴν προσευχὴ τῆς Γεθσημανῆ καὶ τὴν προδοσία τοῦ Κυρίου.
Ὅλα εἶναι θεία γεγονότα, γεμάτα ἀπὸ μυστήριο καὶ ἀχώρητα στὸν νοῦ μας.
Τὸ πλύσιμο τῶν ποδιῶν τῶν μαθητῶν μᾶς δείχνει τὸ ἀσύλληπτο σὲ βάθος μυστήριο τῆς ταπεινώσεως τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος, λόγω ἀμέτρητης ἀγαθότητας, μᾶς χάραξε τὴν τέλεια ὁδὸ σωτηρίας, δηλαδὴ τὴν ὁδὸ τῆς ταπεινώσεως.
Ἀλλ’ ὅταν ἑτοιμάζεται νὰ πλύνει τὰ πόδια τους, γιατί δὲν λένε τίποτε οἱ μαθητές Του; Γιατί δὲν ἀντιδροῦν, ἀφοῦ αὐτὸ τὸ ἔργο δὲν ἦταν φυσικὸ καὶ συνηθισμένο νὰ γίνεται ἀπὸ τὸν Διδάσκαλό τους; Μόνο ὁ μεγαλύτερος στὴν ἡλικία Πέτρος ἀντιλαμβάνεται τὸ γεγονὸς καὶ ἀντιδρᾶ λέγοντας: «Οὐ μὴ νίψῃς τοὺς πόδας μου εἰς τὸν αἰώνα»!
Ἔστω, οἱ Μαθητὲς δέχονται νὰ τοὺς πλύνει τὰ πόδια! Ἀλλὰ κατόπιν γιατί κανένας ἀπ’ αὐτοὺς δὲν σπεύδει νὰ πλύνει τὰ πόδια τοῦ Κυρίου; Γιατί οὔτε καὶ ὁ Πέτρος; Οἱ Μαθητὲς αἰσθάνονται εὐχαρίστηση μὲ τὸν δροσισμὸ καὶ τὸ πλύσιμο τῶν ποδιῶν τους, ἀλλὰ τοῦ Διδασκάλου γιατί κανεὶς δὲν τοῦ δροσίζει τὰ πόδια;!
Μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος τόσες δροσιστικὲς παρηγοριές, τόσες ἀδιάκοπες χαρὲς σὲ κάθε ἐποχὴ κι ἐμεῖς δὲν Τὸν χαροποιοῦμε σὲ τίποτε! Κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς δὲν προθυμοποιεῖται νὰ τοῦ πλύνει τὰ κουρασμένα καὶ σκονισμένα πόδια! Μόνον ἀχαριστία, λησμονιὰ καὶ ἀγνωμοσύνη.
Λοιπόν, ὁ Διδάσκαλος ἔγινε δοῦλος τῶν Μαθητῶν Του! «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι», μᾶς λέει, «καὶ ἐγὼ εἰμι ὡς ὁ διακονῶν». Συνεχῶς προνοεῖ καὶ φροντίζει γιὰ ἐμᾶς, τὰ παιδιά Του. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ πλύσιμο τῶν ποδιῶν τῶν Μαθητῶν Του δὲν μᾶς φαίνεται τόσο ἀσυνήθιστο γεγονός.
Ὡστόσο ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα βαθὺ μυστήριο, τὸ ὁποῖο ὑπηρέτησαν οἱ Μαθητές Του, χωρὶς καὶ νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν. Ο Κύριος ἦλθε γιὰ νὰ πλύνει ὅλους τους ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς ἁμαρτίας, ἐνῶ Αὐτός, ὡς τέλεια καθαρότητα καὶ ἁγιότητα, δὲν ἔχει ἀνάγκη καθάρσεως. Η ἀνθρωπότητα, ὅμως, χωρὶς αὐτὸ τὸ πλύσιμό Του, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει μέρος μαζί Του. «Ἐὰν μὴ νίψω σέ, οὐκ ἔχεις μέρος μετ’ ἐμοῦ» (Ἰω. 13:8).
Ἀπὸ τὸν Μυστικὸ Δείπνο ἀρχίζουν ἤδη τὰ Ἅγια Πάθη: «Λάβετε, φάγετε, τοῦτο ἐστι τὸ Σῶμα μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον… Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτο ἐστι τὸ Αἷμα μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον…». Ἀπὸ τώρα ἀρχίζει τὸ Σῶμα νὰ μελίζεται καὶ τὸ Αἷμα νὰ ἐκχύνεται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν»!
Ἀτερμάτιστη ἡ ἀγάπη καὶ βαθύτατη ἡ ταπείνωση τοῦ Κυρίου στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο! Στὴ γέννηση, στὴν ξενιτεία πρὸς τοὺς οἰκείους, στὸν Γολγοθά, Θεὸς ὄντας ἐνδύθηκε τὸ ὅμοιο μὲ τοὺς ἀνθρώπους σῶμα, σπαργανώθηκε σὲ μία φάτνη, κρατήθηκε ὡς βρέφος στὴν ἀγκάλη μίας θνητῆς Παρθένου γυναίκας, «ὁ ἄνθρωπος τῶν ὀδυνῶν». Στὴ θεία Κοινωνία, ὅμως, εἶναι τελείως κρυμμένος, καὶ μὲ τὴ μορφὴ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου μᾶς προσφέρεται ὅλος καὶ τέλειος, χωρὶς δυσκολία, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον».
Ἡ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ Θυσία εἶναι πλήρης καὶ ὁριστικὴ ἐξαγορὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία. Αυτός ἔφερε μέσα του τὰ σημάδια τῆς φθορᾶς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, εἶχε ὑποταχθεῖ στὸν θάνατο, καὶ τώρα ἡ Θεία Εὐχαριστία στὸ ἀνθρώπινο φθαρτὸ σῶμα ρίχνει τὸν σπόρο τῆς ἀναστάσεως, τὸν ἀρραβώνα τῆς αἰώνιας ζωῆς, «τὸ φάρμακον τῆς ἀθανασίας», κατὰ τὸν λόγο τῶν Πατέρων· διότι ὁ Κύριός μᾶς ἐμπιστεύθηκε τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, λέγοντας: «Ὁ τρώγων μου τὸ Σῶμα καὶ πίνων μου τὸ Αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰω. 10:54).
Ἡ εὐχαριστιακὴ Λειτουργία εἶναι ἡ λειτουργία τῆς ταπεινώσεως τοῦ Κυρίου, ἡ λειτουργία τῆς ἀγάπης Του, ἡ διαθήκη τῆς φιλανθρωπίας Του: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν»! Καὶ πράγματι, σὲ κάθε Θεία Λειτουργία ἐπιτελεῖται ἡ ἴδια θυσία πρὸς ἀνάμνηση τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος πάντοτε θυσιάζεται γιὰ νὰ μᾶς ἁγιάσει καὶ προσελκύσει πρὸς τὸν Ἑαυτό Του. Ἀλήθεια, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερο ἔργο στὸν κόσμο ἀπ’ αὐτό. Ἔργο θεϊκό, θαῦμα συνεχές, πέτρα σκανδάλου.
Βλέπεις ψωμὶ καὶ κρασὶ καὶ λαμβάνεις Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ!
Πλησιάζεις σὰν ἕνα σύντριμμα τῆς ἁμαρτίας καὶ γίνεσαι ὅλος καινὴ κτίση!
Ὑπάρχει σ’ αὐτὸ ἐδῶ τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο καὶ συγχρόνως σ’ ὅλα τὰ θυσιαστήρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τοῦ κόσμου.
Θαῦμα θεῖο, τὸ ὁποῖο τελειοῦται κατὰ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἱερουργοῦ. Ὁ Θεὸς ὡς Παντοκράτωρ εἶναι πάντοτε στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου.
Παντοτεινὸ θαῦμα, ἀμέτρητη ἀγάπη, ἄφθαστη ταπείνωση τοῦ Θεοῦ, τὰ ὁποία βλέπουμε κάθε ἡμέρα στὴν ἁγία Τράπεζα.
«Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνὸν μὲ παράλαβε…».
